Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/101

CHÓR. Koniec już nadszedł, koniec; bóg to sprawił.

ALTEA. Ogień-ci jestem, płonę; strzeż się ognia.

CHÓR. Dom się już wali, wali — nie wytrzyma.

ALTEA. Biada, kto dom ten nadwerężył; zdawna
 Bicz dom ten smagał, dziś go tnie siekiera.

CHÓR. Nie było strasznych trzęsień ziemi
 I nie szalały głębie morza,
 Ni przeczuciami śmiertelnemi
 Nie dręczył sen narodzin łoża;
 Świat pasa swego złowieszczemi
 Nie rozpiął dłońmi w nocnej mroczy;
 Uszu nam grzmot nie szarpał srogi,
 W błyskach nie gasły ludzkie oczy,
 Gdy Dola, matka żądz i trwogi,
 Prawo łez wniosła nam na drogi.
 Ciała i nazwy pozbawiona,
 Płomię bez ojca, wystrzeliła
 Niespodziewanie z nocy łona
 W dniach, które więzi już mogiła.
 Naokół, gdy zabłysła ona,
 Niebo rozdźwiękło, jak cymbały,
 Obłoki, gwiazdy, śniegi, grzmoty,
 Życiem dyszący bezmiar cały,
 Przestworza, pełne stad namioty,
 Wicher wyjący, ogień złoty —