Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/102

 Wszystko poznało tę boginię,
 Tę matkę śmierci, córkę losów,
 Tę siostrę troski; życie minie,
 A nikt, ni człek ni dłoń niebiosów
 Nie ulży Doli!... Kamień ninie
 Stoi graniczny tam, którędy
 Szereg pokoleń wiodła droga,
 A wciąż nad nami, wciąż i wszędy,
 Złe władnie berło, rózga sroga,
 Zabójcza, gorzka zawiść Boga.
 Bo śmierć to głębia mórz bezdenna,
 A zaś jak fala mórz jest Dola;
 Przyniesie-ż litość fala zmienna?
 Zyskasz-li miłość z rąk Eola?
 Zastąpi-ż noc ci dnia promienie,
 Światłem ci w drodze będą-ż cienie,
 Gdy „dość już“ rzeknie-ć serca wola?
 Zbyt jesteś mądra, kształt twój zbyt uroczy;
 Ta piękność wiosny w twych oczach, te światłem lśniące oczy!
 To światło wiosny w twych oczach, te uszu twoich dźwięki!
 Lecz we łzach są twoje powieki, w twem sercu panują lęki.
 Odziejesz-li srebrem swe stopy, a złotem okryjesz włosy?
 Ubierzesz się w płaszcz purpurowy, z warg słodkie-ć popłyną głosy?
 Obmierźniesz ty kochankowi, gdy z lica-ć spadnie zasłona;
 Gdy staniesz się pastwą Doli, zblednie ci twarz zrumieniona;
 Padniesz, jak liście powiędłe, jak deszcz, ciekący po polu;
 Smutek twej głowy okryciem, strojnej w koronę bolu.