Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/106

 Odpływem jego rośnie fala we mnie,
 Oko me ogniem goreje, co w jego
 Zamiera oczach beze krwi; me lice
 Krwią się płomieni, gdy jego oblicze
 Szare, jak popiół. O dziecię, o synu,
 O pierworodny, o mój najpiękniejszy!
 O słodkie usta, o wy oczy słodkie,
 Wy, coście życie ssały z mojej piersi,
 Coście płonęły, coście mi na dwoje
 Rozdarły serce — o lgnące kolana,
 O lube kroki drobnych stóp, o lica,
 Płonące żarem całuneczków — dziecię,
 Cóżeśmy sobie, dziecię, uczynili!
 Czułam twój ciężar w sobie, o mój synu,
 Brzemię piękności, te brwi twe dziecięce,
 Te ukochane, kochające usta,
 Kwitnące włosy, te jasne oczęta,
 Tę całą drogą dumę! Tą mą ręką
 Karmiłam ciebie czule, tym językiem
 Gwarzyłam z tobą, mówiący: Daj Boże!
 Jeśli nie zwodzą mnie twoje członeczki,
 Królewski z ciebie wyrośnie bohater,
 Wódz przewspaniały! I dziś, gdy umieram,
 Słyszę: „Nosiła miecz najpierwszy w świecie!“
 Ach! Ach! naokół mnie wiruje życie;
 Oderwano mnie ode mnie, me imię
 Zgasło! me imię, które lekiem było,
 Dziś jest zabójcą! Odtąd, choć me oczy