Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/117

 O ile dobrze jest zmarłym; albowiem
 Smutno jest zmarłym ludziom, choć najlepszym;
 A jednak, mając miłość twą nad sobą,
 I twoją dobroć, schodzę dziś bez trwogi
 Tam, gdzie niczego trwożyć się nie trzeba —
 W posępne schodzę kraje, między zmarłe.

ENEUSZ. Smutnem cię żegnam sercem i ze łzami,
 Otuchę-ć niosę, boś całym był mężem
 W walce i godnym czci w domu pokoju.
 Piękną bogowie niech dadzą-ć zapłatę,
 Mnie zaś dni krótkie i drogę do ciebie.

MELEAGER. Módl się o długie dnie, nim śmierć zawita,
 Dnie, pełne szczęścia i królewskiej mocy.
 Śmierć ci pociechy nie da ni potomka,
 Nikt też nie ujrzy jutrzni ani światła
 W ziemi, do której ja schodzę. Zyj pełnią
 Dni i umieraj, gdy twój dzień nadejdzie,
 Ani się lękaj śmierci, byś nie zebrał
 Lichego żniwa przed tym dniem; ty także,
 Gorzka macierzy, ty przemęczonego
 Mojego ciała macierzyńska plago —
 I ty, królowo, początku i końca,
 Siewczyni razem i sierpie, ty deszczu
 Owoconośny i suszo niszcząca,
 Piasku chłonący i żywiąca wiosno,
 Coś mnie zrodziła, a teraz niweczysz —