Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/119

 Nie ty zdeptałaś me życie! O, wielceś
 Ty mnie kochała i ja ciebie, przecież
 Śmierć ta od razu złączyła się z życiem,
 Koniec z początkiem moim: to mnie właśnie
 Zabija prawo, nie ty, moja matko!
 Niech brat i siostra zbytnio się nie smucą,
 Niech dla mnie w łzach się nie topią ich serca:
 Zbyt wielka miłość i zbyt wielki smutek
 Budzą gniew bogów; kto nazbyt miłuje,
 Ten dla miłości zabija i będzie
 Dla niej zabity; lepsze zrodzi dzieci
 Dom ten i pocóż im płakać? Niech życiem
 Żyją cierpliwem, zapomną o mojem;
 Ty jedna, matko, a nie ci, zachowaj
 Nieco mnie w duszy, gdy umrę, boć byłem
 Twym pierworodnym. Gdy stąd precz odejdę,
 Ty mnie pożałuj zmarłego, choć byłaś
 Gniewna i możesz tu znowu szczęśliwych
 Porodzić synów, którzy mnie przerosną
 W sławie i chwale — nie zapomnij o mnie
 Ani się nie wstydź mnie, wszak ja twym synem!
 Był czas, żem nie chciał przynieść wstydu tobie;
 Był czas, żem pragnął żyć i cześć ci przynieść
 Wielkimi czyny, jako ci mężowie;
 Lecz oni żyją, ja zasię umieram;
 I coby stać się mogło, juścić nie wiem,
 Ale zaklinam ciebie, gdy zobaczysz,
 Ze już nie żyję, nie mniej ty mnie kochaj,