Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/120

 Mnie, matko moja — zaklinam na bogów
 I na pierś ojca i na twoją świętszą
 Pierś, moja matko, i na tych, co patrzą,
 Jako umieram, nie mniej ty mnie kochaj,
 Pierworodnego twego! Choćbym ja ci
 Zgotował smutek, a ci radość wielką,
 Ty wiesz, o matko, wy to wiecie, piersi,
 Coście mnie ongi tuliły, wy wiecie,
 O droga głowo mej matki, o święte
 Oczy — wy wiecie, jaką jest ma dusza:
 Chociam i grzeszył, choć klęczyć nie mogę,
 Ani też objąć twych kolan, me wargi
 Klęczą i serce me do stóp twych pada.
 Żegnajcie teraz, wszyscy przyjaciele
 I wy, krewniacy, sławniejsi ode mnie,
 Synowie siostry mej matki; żegnajcie
 Wy, coście byli wraz ze mną w Kolchidzie
 I ze mną fale zmogliście i boje:
 A choć się czasy zmieniają, choć dzisiaj
 Nie jestem niczem, wy nie zapomnijcie,
 Com zdziałał ongi za mych dobrych czasów —
 Na te dni właśnie ja was tu zaklinam
 I na dzisiejszy dzień ten i na wasze
 Żyjące dusze, na światło i szczęście,
 W którem żyjecie, i na łup ten nędzny,
 Na mnie, mrącego, ja was tu zaklinam,
 Nie dajcie umrzeć mojemu imieniu!
 A ty, najdroższa, podaj mi różane