Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/24

 O krasolice słońce, co zabijasz
 Gwiazdy i rosę, sny i pustkę nocy,
 Wstań nam, zabłyśnij, wyciągnij swą rękę,
 Łukiem swym dotknij najciemniejszych szczytów
 Drżącego nieba, spal i połam mroki
 Na twojej drodze, poszarp je strzałami!
 Niech włosy twoje zaświecą płomieniem
 Nad bezpłomienną muszlą, która jeszcze
 Przed chwilą była księżycem; twe oczy
 Niech świat napełnią, niech się usta twoje
 Rozpalą ogniem; ziemia niech się śmieje,
 Rozległe morze niechaj się zpurpurzy
 Pod twoją stopą, niechaj jego fale
 I wszystkie wiry rozpłoną twym żarem,
 Niech się rozpienią w zczerwieniałą wełnę
 I w sypkie kwiaty, rzucane rękami
 Nimf, rozwiewane ich wargą — bogunek,
 Piersią i włosem swym krających fale,
 Co z zlepionymi solą warkoczami
 Płyną, złociste i drżące, podobne
 Bezbruzdnym łanom śniegu! Niech przez ciebie
 Zagrają wiatry i wszystkie źródliska
 Strumieni świata, rogi Achiloa,
 Zielony Ewen, poślubiony morzu!
 Przychodzisz w porę. A i ty nam przybądź,
 Bliźniacza siostro słońca, Artemido,
 Oszczepów naszych daj łup, skórę dzika,
 Coś go nasłała, gniewna naszym grzechom,