Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/26

 Czci, sforze mojej daj gon, mym oszczepom
 Ostrze; niech każdy ma szczęśliwą rękę.

CHÓR. Gdy wiosna sforze swej osaczyć każe
 Zimę, księżyców matka wnet poruszy
 Deszcz i szum liści na wietrznym obszarze
 Pól, na murawach i w lesistej głuszy.
 Kochania żądny słowik już się wtedy
 Zbyt nie lituje Itylowej biedy,
 Trackie okręty, cudzoziemskie twarze
 Już nie sprawiają zbytnich nam katuszy.

 O pani światła, zjaw się z swym kołczanem
 I swoim łukiem, w ogniach swej urody
 Pojaw się z grzmotem wichrów, z rozpętanem
 Fal wywierzyskiem, z głośnym rykiem wody.
 O najlotniejsza, nałóż-że sandały
 Na hyżość nóg swych, na ich blask wspaniały,
 Gdyż wokół nocy stóp i dnia, nad łanem,
 Zachód przygasa, wschód się wznieca młody.

 Gdzież nam ją znaleźć, jakie pieśni nucić,
 Jak jej kolana zamknąć w swe ramiona?
 Oby się mogło serce ku niej rzucić,
 Ni ogień skrawy, ni fala wzburzona!
 Wichry i gwiazdy, posiane rozrzutnie,
 To suknia dla niej, jej śpiewy i lutnie!
 Nic hymnu wichrów nie zdoła zakłócić,
 Nic zgasić gwiazd tych, których panią ona.