Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/27

 Zgasły już zimy niszczycielskie siły;
 Śniegów i grzechów pora już nie włada —
 Dni, co kochanka z kochanką dzieliły;
 Noc już dnia kosztem nie wzmaga się rada;
 Chwil tych wspomnienie — to ból zapomniany;
 Mrozy pobite, wokół pachną łany,
 Zieloność lasów, kwiatów orszak miły,
 Że przyszła wiosna, głośno zapowiada.

 Kwiatem rokicin karmią rzek się moce;
 Rzek hyży rozpęd powstrzymują trawy;
 Z liści na kwiaty, z kwiatów na owoce
 Nowego lata skacze żar złotawy —
 I liść i owoc są, jak żar lub złoto;
 Dźwięk owsów liry przytłumia; tam oto
 Satyr orzechy kopytem druzgoce —
 W gaj kasztanowy wyszedł na obławy.

 A Pan w południe, Bachus w nocnej porze
 Tańcem i śmiechem napełniają drogi —:
 Gonią Menady, Bassarydy hoże,
 Od szybkich koźląt szybsze mając nogi;
 Wokrąg rozbrzmiewa ich zabawa pusta:
 Liście się śmieją, jak rozśmiane usta,
 A przez ich gęstwie oko widzieć może
 Ucieczkę dziewcząt, ścigające bogi.

 Bachantkom, z włosów, rozwianych rzęsiście,
 Bluszcz się ku oczom zesuwa i skroniom;