Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/30

ALTEA. Nawet leczący, nie pomogą; drwią z nas
 Tą odrobiną litości; my wówczas
 Modlim się do nich i płaczem; a w końcu,
 Folgując chwilę, całkiem dobijają.

CHÓR. Mało ma chwały, kto bogów nie chwali.
 Cóż ci zrobili, że im tak urągasz?

ALTEA. Przedsię nie mogę chwalić Artemidy
 Za to, że dręczy kraj, za tego dzika,
 Który płomienną racicą i kłami
 Zielone łany niweczy i zboża,
 Łęgi i łąki, nim się kwiat rozwinął,
 Trzody i stada, słodką żrące trawę —
 Ja jej nie chwalę, bo cóż tutaj chwalić?

CHÓR. Ale jeżeli król, czyniąc ofiary,
 Obdarzył bogów krwią, pszenicą, winem,
 A jej ni żertwi nie spalił ni placka,
 Ani też soli nie złożył, jeżeli,
 Zgniewana o to, nawiedziła kraj nasz
 Plagą, a teraz zdejmuje nam z ramion
 To brzemię losu, czyż ją za te oba
 Nie wielbić czyny? Wszak czyn sprawiedliwy
 Na wszystkich drogach swych patrzy oczami,
 Którym się wstydzić nie trzeba, a litość
 Nie może nigdy być nazwana błędem.

ALTEA. Tak, ale ona klątwę nam zesłała,
 A lek jej ranił; roznieciła ogień,