Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/32

 Miecza; nie kocha mężczyzn; cóżby takie,
 Jak ona, byty, czyniły z miłością?

ALTEA. Patrzcie, nie mówię, jak człek lekkomyślny,
 Lecz jak strapiona przemawiam królowa;
 Często mych braci słyszę, jak się kłócą —
 To mnie nie wzrusza; syn mój ich strofuje,
 I to nie wzrusza mnie: wiem, że do końca
 Będą mędrcowie i głupcy — cierpliwie
 Znoszę to wszystko. Ale to mnie wzrusza,
 Dlaczego miłość ma być jednakową
 Równo dla mędrców, jak i głupich — czemu
 Złem jest, co słowa wybrane i mądrość
 Obraca w powiew i ogień? Nie rozkosz,
 Smutek się rodzi z niej i dusz rozterka,
 Waśń i łzy świeże, z pnia łez odwiecznego
 Wyrastające jak kwiecie, jak owoc,
 Co z odwiecznego kwiecia łez wyrasta —
 Wciąż zaszczepiany ból i jęk i troska.
 Rzekły mi o tem wróżby, mam w tem udział,
 Nie wiedząc o tem; lecz we śnie bogowie
 Ciężko mnie trapią, przeznaczenie sypie
 Na me powieki żar, pomieszan z nocą,
 Aż do ślepoty wzrok mi mój wypala,
 Jasną mą duszę mroczy wizyami;
 Patrzę, nie widząc nic, słucham, nie słysząc,
 Lecz oczy moje plamią piękne łoża
 Mego nakrycie, w którem twarz swą kryję,