Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/33

 Ażeby króla płacz mój nie obudził;
 Brwi me i usta drżą i jęczą we śnie,
 Jako płomienie lub jak wrząca woda,
 Ogniem sycona od spodu. Me piersi
 Łzy napełniają i bezpłodnym jękiem,
 Bardziej od morza słone, wokół króla
 Barwne skrapiają wezgłowia — tak we śnie
 Sny mnie chrapliwe szarpią. Kiedyś śniłam,
 Że z mego łona wyszły żar i żagiew;
 Naówczas jeszcze syn mój Meleager,
 Ten przewspaniały kwiat na polach bitwy,
 Nie czuł białego światła dnia; dziecięciem
 Nie był zapłakał jeszcze; ale wkrótce
 Jam go zrodziła i serce me rosło,
 Bo dotąd nigdy wzdyć się nie urodził
 Taki królewski mąż, żadna królowa
 Takiego dotąd nie zrodziła syna,
 Jak mój! Bóg zesłał takie narodziny,
 Takich narodzin dał mi łaskę. Wówczas
 Trzy w dom mój weszły przędzące kobiety,
 Każda swą przędła nić — jedna, mówiący:
 Ta jest na siłę; druga: ta na szczęście;
 A trzecia rzekła: póki na kominie
 Nie spłonie żagiew ta, dopóty mąż ten
 Będzie wesołe dni miał i szczęśliwe.
 Zgarnąwszy suknie, wyskoczyłam z łóżka,
 Wyrwałam żagiew, zalałam ją wodą,
 Bosą skoczyłam nogą na ognisko,