Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/34

 Gołą zdusiłam ręką sypkie iskry
 I zagasiłam, dmuchając; albowiem
 Rzekłam: najwyższe to są Przeznaczenia,
 Przemieszkujące z nami i my nieco
 Łaski znajdujem w ich obliczu — mówię
 Nieco, gdyż często, łaski nie znalazłszy,
 Napróżno o nią błagamy. Lecz miały
 Litość nade mną i nad tobą, synu,
 Najszlachetniejszy z kwiatów, co gdykolwiek
 Wyrosły z ciała nasienia. Gorąco
 Jam go całować jęła i osłaniać
 Ręką i tulić włosem i ramiony,
 Płacząc, a izby płacz go nie przeraził,
 Takem się śmiała. Taką był drobiną
 Ten dziś tak wielki mąż, że ludzie głowy
 W tył odrzucają, patrząc, jak się w słońcu
 Błyszczy rzeźbiony mąż na jego tarczy,
 Śmiech dzwonków słysząc naokół obręczy,
 Ni lutni granie albo śpiewy ptasząt,
 Albo też widząc, jako postrzępiony
 Cień pióropusza kraje połysk miedzi,
 Tak, że hełm jego lśni się jako księżyc,
 W wietrzną, zimową noc wyzierający
 Z puchu obłoków, gdy pędzą okręty,
 A ludzie walczą z morzem, gdy się łamią
 Wiosła, a dzioby piją śmierć z głębiny.
 Wówczas maleńki był, niesprawną wargą
 Szczebiotał słowa niezwiązane z sobą,