Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/35

 Ślepemi usty i palcami dręczył
 Pierś mą i bił mnie — ten szalony chłopiec —
 Ręką i nogą, szczebiocząc. Lecz owe
 Stare kobiety z powiązanym włosem,
 Przerażające bogów, mego synka
 Nie przeraziły bynajmniej: ze śmiechem
 Wyciągał ręce ku niedotykalnym
 Włóknom i węzłom. Niewiasty odeszły,
 A jam ukryła żagiew, wielką radość
 Czująca w sercu, że mi wypełniły
 Nieba mą wolę. A teraz ja nie wiem,
 Gdzie nas bogowie ciągnęli — na lewo
 Czy też na prawo, gdyż sen miałam drugi,
 Widząc, jak czarna żagiew wystrzeliła
 Z ognia, by gałąź kwiecista, jak płomię
 Więdło ni kwiaty i jak Śmierć, przybywszy,
 Tchnieniem ust suchych wtłaczała mi w piersi
 Zwęglony popiół, a Miłość hyżemi
 Zdeptała stopy żarzewie. W mem sercu
 Wiem też, o dziewki moje, że bogowie
 Nie tylko dla mnie czy dla mego syna
 Stworzyli żywot i żądzę żywota
 I miłość serca i serca rozterkę —
 Nie! słońce świeci dla wszystkich i wicher
 Wieje dla wszystkich do nocy; a kiedy
 Noc ta nadejdzie i słońce zamiera
 I wiatr i niema już światła ni burzy,
 Jest sen i rzeczy wszelkich zapomnienie.