Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/36

 Tę mądrość bogów poznałam przed laty,
 Słysząca także wielce mądre słowa
 Eurythemidy, mej matki, co oczy
 Miała na wszystko otwarte i żywe
 I o tych sprawach mówiła ustami
 Człeka, co wszystkie pozrywał już więzy
 Z tem ciałem ziemskiem, z jego tchem i ze krwią,
 Podlegającą rozkładowi. Takich
 Czas jej udzielił darów, dał jej równą
 Duszę i równe na te sprawy oko —
 Tak mi mówiła. Ale czy mi rozkosz
 Lub smutek przędzie, albo też nie przędzie
 Przemijająca godzina, odchodzę
 Pełna swej duszy, byt skończony w sobie,
 Co już ma dosyć i siebie i swoich.
 A jakiekolwiek wyciągną bogowie
 Losy dziś dla nas, przyjmiem je i będziem
 Dolę tę znosić. Teraz, nim się zbiorą
 Łowcy, odejdę i uzbroję syna
 I precz powiodę, aby od miłości
 Nie doznał krzywdy lub od gniewu ludzi.

CHÓR. Nim płynąć poczęły dni fale,
 Czas przyszedł, by stworzyć człowieka,
 W podarku łzy przyniósł i żale;
 Z przybyciem i Troska nie zwleka
 I Rozkosz, co boleść przyniosła,
 I lato z kwiatami, co więdną,