Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/37

 I Pamięć, w niebiesiech wyrosła,
 Szal z piekieł z tą twarzą obłędną;
 I Siła bez rąk przyszła w gości
 I Miłość, co żyje li tchnieniem,
 I noc, co jest cieniem światłości,
 I życie, co śmierci jest cieniem.

 I wzięli bogowie do ręki
 I ogień i łzę tę ciekącą,
 Z pod stopy tak wzięli ten miękki,
 Ten lotny piasek, i wrzącą
 Pianę wód morskich, proch ziemi,
 Spowitej w katusze i znoje,
 Byt ciał, nim się stały żywemi
 Gdzie śmierci i życia podwoje.
 Tak z płaczu gorzkiego i śmiechu,
 Z miłości i wstrętu, z potęgi
 Życia niezmiennej, z oddechu
 Smierci, dzierżącej okręgi,
 Na noc, na dzień, na poranek
 Bogowie człowieka zlepili,
 By cierpiał ten Troski kochanek,
 By moc jego zgasła tej chwili.

 I wichrów walczących zatargi
 Zgarnąwszy z południa, z północy,
 Powiewy ich tchnęli mu w wargi,
 W żywota skąpali go mocy.