Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/39

 Ale bogowie przedsię wysłuchają
 Rąk, nie ust naszych; nad krzyk i ofiarę
 Przenoszą czyny i trudy człowieka.
 Lecz ty, uzbrojon i gotów do czynu,
 Idź; gdyż jak chmury deszczowe na wietrze,
 Tak się gromadzą najwybrańsi męże
 Naokół ciebie, aby zniszczyć plagę,
 W kły uzbrojoną, a zaś w Kalydonie
 Zostawić dzięki, szczęsne dni i spokój.

MELEAGER. W płomieniach miasto i wszystkie niziny,
 Krokiem idących rozbrzmiewa powietrze —
 Bogowie, dajcie owoce ich czynom.

ALTEA. Spojrzyj, swe zmysły wyostrz i opowiedz,
 Kogo tam widzisz, gdyż cienie i wicher,
 Który pomiędzy mgłą a rankiem wieje,
 Łącząc się z kopyt tententem i z błyskiem
 I kół i zbroic w tym mroku, pociętym
 Iskrami światła, z płomieniem oszczepów,
 Lśniących, jak zwierza dzikiego źrenice,
 Wskroś uderzają w me oczy, że, ślepe,
 Migocą żarem, tak iż dzień ten, zda się,
 Skrzy się i pali siecią skier i ogni.

MELEAGER. Naprzód — bo wszystkich nie znam, jest Peleusz
 Larysseański, z którym dzieli łoże
 Z pian urodzona, białolica dziewka,
 W srebrne obuta trzewiki, urocza,