Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/41

 Jakby ją radość tknęła albo miłość,
 Śmiać się poczyna z błyszczącemi oczy,
 A potem płacze, na co i Helena,
 Która się śmiała, płacze, tak że tamta
 Musi ją karcić i skarcona, zmilkłszy,
 Wraz ją całuje w lica, usta, oczy
 I znów się śmieje — tak, w bezkwietnem życiu
 Młodych pękówek, bawią się te, pełne
 Przyszłego kwiecia, cudne kwiaty bogów.

ALTEA. Oby też miały lube dni i mężów
 Rozmiłowanych i tę godną miarę
 Czci domowego ogniska i spokój
 I pełnię życia i łoże bez hańby.
 Na kimż to widać tego orła w locie,
 Skrzydłem płomiennem bijącego w słońce,
 Sięgającego po łup dziobem pustym?

MELEAGER. Znak to królestwa Telamona, ziemi,
 Gdzie wrząca piana podwójnem ramieniem
 Okala strome skały Salaminy.

ALTEA. Jak człowiek mocnej ręki, tak się niesie,
 W winogradowym wieńcu, w morskiej woni,
 Lśniący jak wino, ruchliwy by fala —
 Któż to w tym pasie tak chmurnie idący?

MELEAGER. Anceusz mocnej ręki, chłop żelazny,
 Miecz obosieczny w boju, jak siekiera