Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/46

 Idzie k’nam troska i życie bezsenne —
 Nie sny, lecz ciężkie spływają majaki:
 Powiek im żadne nie zawrze zaklęcie
 I nie uciszy żadna pieśń; śmierć hyża
 Bezpłodną stopą zdepce niedojrzałe
 Kłosy i wino wyciśnie przed czasem.
 Jej unikając, chwytaj szczęście życia,
 Co niech nie będzie beze czci; owoce
 Zbierzesz naówczas takie, jakie ludzie
 Zbierają w rzadkich godzinach — nie wielu
 Jest ich, lecz zato są szczęśliwi. Synu,
 Ty najszczęśliwszy będziesz z nich, jeżeli
 Przed Przeznaczeniem ugniesz swoją duszę,
 A zaś swe oczy i serce ku wzniosłym
 Zwrócisz nadziejom, ku tym czynom bożym
 I ku bożemu miarkowaniu siebie.
 Wszystkie dni twoje będziesz pośród ludzi
 Jak moc i światło, ponad godzinami
 Śród gwiazd zapłoniesz na niebie i ani
 Tak się, jak człowiek, złamiesz ni się spalisz.
 Któremuż bowiem z bohaterskich nazwisk
 Dali bogowie do rąk takie życie,
 Jak twe? I w chwale żyłeś, życie twoje
 Było tu dla mnie, com cię porodziła;
 Podzięki warte było dla tych wszystkich,
 Co tu wyrośli, przeznaczone było
 Na wieczną chwałę. Sławę-ś zyskał przednią,
 Gdy w dom ojcowski straszna biła wojna,