Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/47

 Kiedy mieszkańcy wietrznych gór zwrócili
 Ku nam oszczepów swoich dzikie morze,
 Gdy od tessalskich kopyt zadudniła
 Cała Etolia; jako wicher wrzące
 Rozprasza piany i fali powrotną
 Kiełza nawałę, tak ty potrzaskałeś
 Wszystkie ich dzidy, aż legł mąż przy mężu.
 Naprzeciw sobie staliście oboje,
 Bóg przeciw bóstwu, Ares i Artemis —
 Tyś był silniejszy. Przeto rozpętała
 Tę ostrozębną klątwę, którą zmożesz.
 W zieleńszej bowiem pękówce żywota,
 Nim się łodyga naodziała kwieciem,
 Gdy czas ci jeszcze pozwalał na wywczas,
 Tyś snu nie zaznał ani też spokoju,
 Lecz, tęgi ręką i sercem, śród trudów
 I walk przeznojnych męskiej-ś szukał sławy,
 Śród niedostępnych mórz, dalekich torów,
 Które aż dotąd nie widziały żagli,
 U tych wybrzeży, gdzie wichr nie ustaje,
 Gdzie huczą grzmoty, dzień nie cieszy ludzi.

CHÓR. Szlachetną mądrość i przedziwne słowa
 Dały jej bogi; słuchaj, Meleagrze.

MELEAGER. Matko, nie umiem ja szermować słowem,
 Nie chcę też warg swych zwracać przeciw tobie,
 Która-ś jest mądra i słów świętych pełna.
 Jedno wiem pewno i tego się trzymam,