Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/49

 W dal lecącego gołębia i strzały
 Wysłali za nim i bez szwanku groźne,
 Niezwyciężone zmogli Symplegady —
 Ale najwięcej, kiedy szare, nagie
 Skały wybrzeża Kolchidy strzeliły
 Nad naszą głową, gdyśmy w poszarpanych
 Turniach wyjące usłyszeli wichry
 I niezmożonych fal ujrzeli błyski
 Poprzez szczeliny, gdy wiatr południowy
 Rozżegał fale do białych płomieni,
 Które się kładły, jako płomień świecy
 Na jedną kładzie się stronę; i dzikie,
 Podmuchom wiatru niedostępne wirchy
 Myśmy naówczas widzieli, doliny,
 Paszczami rzek swych ziejące ku morzu,
 Białe od gorzkich kwiatów, jaśniejące
 Słoną skorupą piany; słyszeliśmy
 Poświsty wichrów, które, przysiadając
 Ni klucze ptaków, krakały jak ptaki,
 Dzikiemi stopy okrywając okraj
 Płaszcza orkanu; widzieliśmy biały,
 Olbrzymi Euksyn, jak pełnemi usty
 Wyrzucał fale, grzmiąc tysiącem gardeł.
 Lecz myśmy parli naprzód i zdobyli
 Runo i srogą zdobyli Medeę,
 Sroższą od morza. Ale chociaż tyle
 Było tam dziwów i straszliwych cudów,
 Żaden nie zrówna temu, który tutaj