Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/50

 Widziałem dzisiaj — dziw to przeuroczy,
 Budzący trwogę, kobieta, bogini
 Niepokalana: nie będąc jej równy,
 Kochać nie mogę, ale się jej trwożę
 I przed wszystkimi wielbię ją bogami.

ENEUSZ. Pani, Testyusza córko, i ty, synu!
 Nie lekkomyślny, ani też nieświadom
 Sporu, ni pełen snów, drżących, jak ogień,
 Który zamiera, idę, by być sędzią
 Pomiędzy wami, lecz jak król, minionych
 Dni dzisiaj pełen, wyćwiczon w mądrości
 Lat, które przetrwał. Nie ciebie ja chwalę,
 Pragnącą cofnąć to, co się już stało;
 Ani też ciebie, co zbyt to przeceniasz.
 Co nam godziny dały, to nam dały
 I tego zmienić nie można, choć one
 Wciąż się zmieniają i z czasem niejedną
 Rzecz dobrą płodzą, nie zawsze tę samą.
 Tak też i teraz przysłały nam w pomoc
 Śród mężów zbrojnych niewiastę, zrodzoną
 W obcej nam ziemi, dziewicę, bynajmniej
 Do tych powszednich niepodobną kwiatów,
 Co rosną, rodzą owoce i giną;
 Nie do miłości ani do małżeństwa
 Ona stworzona — chwała wszystkich dziewic
 Niepoślubionych, wybrana przez bogów,
 Którzy kochają dziewictwo. Ich czcimy,