Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/53

 Teraz wspanialszy jesteś, lecz nie milszy,
 Dla oczu moich nie nowąś istotą:
 Na twoją duszę, na te piersi moje
 Błagam cię, bój się bogów, mnie, własnego
 Lękaj się serca, jeżeli to wszystko
 Nie ma się zwrócić przeciw tobie, synu!
 Bo któż wie dzisiaj, jaki wiatr i jaką
 Falą zmiennego czasu pocznie głosić
 Nieszczęsną burzę? Nie ma nic trwałego
 W świecie, bogowie złamią wszystko! Przecież,
 Piękny mój synu, jest-li jakaś siła,
 Dłużej trwająca, to ta wkorzeniona,
 Ta gorzka miłość, co płonie pomiędzy
 Nami obojgiem, co ze mnie na ciebie
 Spływa — ta jedna przetrwa wszystko. Pocóż
 Innej ci szukać miłości? Dlaczego
 Zabijasz serce moje? Patrzaj! Dzikie,
 Szalone mówię słowa; już mnie wszystek
 Opuszcza rozum; snać strącona jestem
 Z tronu mojego ja i pohańbiona
 I spoczwarzona! Duch, korona moja,
 Już połamany, serce me zamarło,
 Odarta z duszy, stoję hańby pełna,
 Ni to najlichsza z kobiet; pomyśl o tem!
 Żyj, jeśli pragniesz, jeśli nie, pamiętaj,
 Że masz od bogów życie, by je strawić,
 Lub je utrzymać; nie umrzesz, jak ludzie,
 Skon twój, gdy spadnie na cię, mnie połamie.