Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/60

 Chociaż z bogiem dzieliła swe łoże:
 Krew czerwona twarz splami jej boską,
 Więzy, rany, poszarpane włosy —
 Królewskiego szczepu gdzież są wdzięki?
 Gdzież te oczy? gdzie te lica hoże?!
 Rozpalona twymi żary, złoty
 Precz rzuciła płaszcz swój szafranowy,
 Precz rzuciła kołczan i w uściski
 Enipeja na oślep ucieka.
 Gdy się stopi z nim w ogniu tęsknoty,
 Włos jej zwilży dech Enipejowy,
 Piersi namuł oblepi jej ślizki,
 Usta pianą swą zaleje rzeka.

ATALANTA. Słońce, co świecisz na zielonych wzgórzach,
 Dniu utęskniony, któryś wstał tak późno,
 I wy bogowie, których ręce karzą
 I nagradzają, przedsię ty, o biała
 Siostro słoneczna, dziewico, wielbiona
 Od wszystkich dziewic na ziemi, witajcie
 I raczcie dziś mi poświadczyć, że oto,
 Idąc w pokorze za wskazówką waszą,
 Ja, poświęcona dziewica, łowczyni,
 Tak samo święta, jak ta, której służę,
 Stoję tu w waszem obliczu i w oczach
 Tych oto mężów z gotowym do łowów
 Oszczepem w ręku; przeto bądźcie przy mnie
 I, jeślim czysta, a wy sprawiedliwi,