Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/61

 Nie dopuszczajcie, aby mnie ktoś hańbił,
 Iżem kobieta jest, a nie małżonka,
 Że miast kądzieli, dzierżę oszczep w ręku,
 Łuk, zamiast przędzy! Niewinnemi usty
 Pozdrawiam niebo, lice bóstw i ranek,
 Co dziewiczemi skry i dziewiczymi
 Napełnia kwiaty gwiazd bezgwiezdne pola,
 Urokiem zlewa blade, ciepłe wyże
 Tego powietrza, drogi księżycowe,
 Milczące bramy i najwyższe szczyty
 Niebios! Zaś ciebie, któremu na ołtarz
 Bezkrwawą z wody złożyłam ofiarę
 Z kwiatów i zwojów złocistego włosa,
 Błagam tu, obok Artemidy, osłodź
 Dzień ten, niech świeci i dla niej i dla nas,
 Niechaj się łaską zakończy i chwałą!
 A ty, o droga i umiłowana,
 Spraw, iżby z wszytkich moich dni ten jeden
 Był li owocny, by był ich koroną,
 Ażeby liście wypuścił i włos mój
 Owinął wieńcem, który dla twych włosów.
 Wiją twe ręce. Nie bez twego słowa
 I nie bez prawa twego i rozkazu
 Przebyłam białe drogi fal, od Elis
 Po Achelojski Róg, aż z łaski wiatrów
 I dobrych bogów zawinęłam tutaj
 Zdala od domu ojca, w wielkim smutku
 Pozostawiwszy Jazya i Arkadyi