Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/65

 Do mojej wargi, coby mi patrzały
 W oczy; gdy umrę, nie będą mnie grzebać
 Z płaczem królewskie me syny, na córki
 Licach nie zalśni żadna łza; me życie,
 Zimne, na zawsze poświęcone, spłynie
 Zdala od tańców, zdala od pochodni
 Nachylonego płomienia, od kwiatów
 I małżeńskiego łoża. O tak, śniegi,
 Patrzące w lice ranka, zimne wzgórza,
 Owiane wiatrem pola i burzami
 Morza, wędrowny nocny ptak, słyszący
 Grzmoty i wycie stada wilków, jodła
 Ostatnia w lesie i ten mróz nietknięty,
 Rozmawiające z wiatrem i bóstwami,
 Zbudzone świeżo godziny i świtu
 Białawe smugi, stujęzyczne rzeki,
 Zarosłe trzciną, potoki szemrzące
 O matce-śniegu — oto, co mnie ciągnie
 K’sobie i zna mnie! Żaden mąż mnie nie zna,
 A tylko moja bogini. Powiedzcie,
 Czyż to was może boleć? Uczyń Bóg to,
 Aby z was każdy miał wszelaką sławę,
 Po mnie, gdy umrę, niech i pamięć zamrze —
 Taką chcę zostać w oczach tej Przeczystej,
 W której ślad zdążam — dziewica do śmierci.
 Zresztą niech każdy ma tutaj swą wolę;
 Może-ż was smucić to, że ja, kobieta,
 Do waszych spraw się mieszam i chcę spełniać