Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/69

 Wezbranie wstrętu ze żądzy wezbraniem.
 Cóż się z wszystkiemi temi łzami stanie?
 Czyliż, kaskadą wystrzeliwszy w górę,
 Skąpią oblicze poranku? Na łanie
 Ma-ż ich gwieździste zabłysnąć władanie?
 Mająż być suknią dla Siedmiu, ponure
 Skargi jęczących, albo czy też raczej
 Głód zaspokajać morza, być rozpaczy
 Wielkiem praźródłem i żale
 Bogów nasycać? Albo czyż popłyną
 Z wszelaką porą roku i godziną,
 Zanurzą stopy ich w fale
 Swojego smutku, nim przejdą i zginą?
 Biada, o biada! O jakąż pozłotą
 Lśni się, bogowie, stal waszego nieba —!
 Lecz nam daremnie iść ku waszym wrotom,
 Z jękiem się do nich dobijać nam trzeba,
 Tor nasz wyścielon bólem i tęsknotą!
 Tak, ciężar troski piersi nasze tłoczy,
 Pełne są bolu i usta i oczy,
 Smutek nas karmi, smutek nas odziewa!
 Lepiej nie widzieć dni, naszym żywotom
 Danych, nie słyszeć nocy, co nas gniotą!
 Więdniemy wszyscy, jako liście z drzewa;
 Nasz mrok i światłość nasza, co migoce,
 Są jako kwiaty, które giną marnie,
 Białe i ciemne; dniom są równe noce,
 A dni zaś nocom; Śmierć rychło zagarnie