Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/70

 Nasze zabiegi i trudy! Bezkarnie
 Robak zje nasze owoce.

 Ale na niebie wznoszą wielkie bogi,
 Jeden przy drugim, czarę, napełnioną
 Rzeczy minionych trunkiem, łez i trwogi
 Gorzkim napojem, i tę gorycz słoną,
 Daną żywotom ludzkim, ludzkim skonom,
 Chylą ku naszym wargom, ale sami
 Napoju tego nie tkną się ustami,
 Aby nie zasnął ten orszak złowrogi,
 Śmiercią i życiem władnący nad nami,
 Iżby nie wyszedł za niebieskie progi,
 Podległy wiekom, na te trzęsieniami
 I słońc przewrotem smagane rozłogi:
 Ust swych tym trunkiem żaden bóg nie splami.

 Oby nie byli wycisnęli swemi
 Stopami wina czasu, w którem tonie
 Słodycz dni tylu i nocy, gdzie wonie
 Wieków ze łzami łączą się gorzkiemi!
 Pocóż im było skrapiać swe ołtarze —?
 Zycie powinni jeść, by owoc ziemi,
 A śmierć, by trunek, pić; blask przed ich okiem
 Niechajby zmalał, a noc swoim mrokiem
 Niechby na chwilę zakryła ich twarze,
 Iżby, zbudziwszy się w niebie, poznali