Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/77

 Gdy go tak ujrzał, członki dreszcz mu przebiegł
 Żądzą zwycięstwa — rzucił weń oszczepem,
 Chybił; zbyt wielka chuć nim owładnęła;
 Przezapalczywy, słabszym był od swojej
 Woli; zadrżała dłoń i oszczep, z świstem
 Lecąc przez trzciny, uderzył w wrześniowe
 Drzewo i uwiązł. Cofnęli się wszyscy,
 Prócz arkadyjskiej Atalanty; przy niej
 Rwie się ze smyczy sfora, aż po ucha
 Grzęznąc śród lepkich trzęsawisk; lecz ona —
 „Kieruj nim“ — mówiąc — „o wielka bogini,
 Gdyż na twą chwałę puszczam go“ — od razu
 Naciągnie łuk swój i wyrzuci pocisk.
 Z świstem opadnie cięciwa, wilgotne
 Syknie powietrze, łan trawy poruszy
 Mokre swe pierze, ni to fala morska,
 Której już wicher nie kołysze; nagle
 Dzik do połowy zerwie się z trzęsawisk —
 Bok mu faluje naokół strzępiastej
 Rany — i, okiem wodząc napastliwem,
 Wypadnie naprzód ze szczecią zjeżoną;
 Psy się weń wpiją zajadle, zielone
 I białe kwiaty, zlane krwi czerwienią,
 Łamią się wokół, a on kłem błyszczącym
 O ziem powali Hyleja: od razu
 Śmierć porwie duszę jego, niespodziany
 Sen mu rozlawszy na oczy. Peleusz
 Zasię wyrzuci pocisk, mąż silnego