Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/78

 Serca i ręki silnej, ale strzała,
 Zboczywszy, w ziomka uderzy i druha
 Pod lewe ramię, gdyż i on miał w ręku
 Łuk naciągnięty; krwi wytrysnął strumień
 I pod ciężarem brzęczącej zbroicy
 Eurytyona zmarłe zachrzęściły
 Członki; szczęśliwszym wieszczek był Kadmejski,
 Amfiaraus, poświęcony oszczep
 Wbił bowiem w koło czerwone źrenicy,
 Wściekle patrzącej z pod brwi skrwawionego
 Zwierza, co teraz jeszcze był czerwieńszy,
 Zamordowawszy człowieka; atoli
 Dzik, podrażniony, wyprężył się w górę
 I zagrzmiał rykiem, nie mniejszym od grzmotu
 Albo od ryku potoków, gdy w zimie
 Piany swe w żółte przelewają morze;
 A jako wieża płonąca upada
 W bitwie wraz z swymi wały i łuczniki,
 Łamiąc pod sobą żelazny kwiat wojny,
 Zwęglone kości ludzkie w krąg druzgocząc,
 Tak wskroś złamanych gałęzi, skrwawionych
 Haści poczęła szaleć śród szelestów,
 Szumów i chrzęstów jego dzika stopa
 I zadeptała Anceja, co skoczył
 Na bok przed jego kłem, lecz zbyt powoli —
 Sił ociężałych obraz; jako płaty
 Słaboskrzydłego śniegu, tak się porwą
 Twarde muskuły ciężkich jego członków,