Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/79

 Kawały mięsa leżą naokoło
 I krew się toczy — mężne resztki człeka,
 Który już nie jest człekiem. Z tchem zapartym
 Patrzeli przedsię wszyscy ci rycerze,
 Ale do strzału nie miał nikt odwagi;
 Tak Meleager, syn twój, korzeniami
 Wrosły, ni skala, w tor idącej klątwy,
 Mąż cudnych oczu i zaciętej wargi,
 Nabrzmiałych mięśni, wyprężonych członków,
 Brodę skłoniwszy k’wyciągniętej szyi,
 Jak Bóg, poważny, skupiwszy swe ścięgna,
 Zręcznie skierował na lewo swój oszczep,
 W dłoń go ująwszy w najbardziej sękatem
 Miejscu, i — nigdy jeszcze żaden dziryt
 Takiej nie zadał rany wskroś ugodził
 Zwierza pod żebro ostatnie, w łopatkę,
 Żelazo w brzuch mu wbijając i nogi.
 Głęboko rażon i na śmierć, straszliwy
 Zerwał się potwór, zjeżon oszczepami,
 I padł, ostatnią tocząc pianę życia.
 I z ulgą w sercu jęli wszyscy wielbić
 Zewsa i innych bogów, Artemidę
 Zasię najprzedniej; ale Meleager
 Kazał wyostrzyć noże, zedrzeć skórę,
 Rozpostrzeć łup ten wspaniały. Znużeni
 Trudem i znojem, siedzieli tak wszyscy
 I, dech wciągając głęboki, poczęli
 Pić i, radując się wielce, ze skroni