Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/83

 Złotopręga pszczoła pije
 Miód z nich słodki, skrzydłem skorem
 Za rokicin rozhoworem
 Ku fiołkom potem leci,
 Ku tym jasnym i tym w szaty
 Ciemne strojnym, co przed laty
 W pąki swoje i swe liście,
 Wykąpane tak rzęsiście
 W łez matczynych ciepłej rosie,
 Członki skryły Iamowe,
 Brata twego siew.
 Serce jego litościwe
 Było dlań, jak twe w tej chwili,
 Zanurzone w naszym głosie,
 Spuścić litość jest gotowe
 Na tę naszą biedną niwę!
 Twa się ku nam brew
 Obróciła, o bogini!
 Niech się łaska twoja czyni,
 Niech ta łaska nam umili
 Nasze trudy, nasze znoje:
 Dość my tu się natrudzili,
 Dość my złego się napili,
 Dość nawiędli, snać bez końca,
 Jak więdnące te powoje
 W nieustannych żarach słońca!
 Spełniało się straszne dzieło,
 Dosyć trzody nam ubili,