Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/88

 Swarliwi bracia twoi rozkazali
 Ponieść łeb dzika i potworną skórę
 Do Kalydonu jako święte dziwo.
 Wielu za nimi poszło, ale syn twój
 Olbrzymią dłonią schwycił ciężar szczeci
 I tę obwisłą i chrzęszczącą kupę
 Pod stopy rzucił niewieście, mówiący:
 Twój to, dziewico, łup, nie mój: twa ręka
 Zżęła ten owoc dla ciebie i wszelką
 Cześć tę oddaje ci bóstwo!... A ona
 Wraz się rozśmiała na to: — tak, gdy z świętą
 Nocą się zejdzie świt, widzą niebiosa,
 Jako pobladłe wargi i dziewicze
 Powieki słońca zczerwienia łagodny,
 Rozwierający je uśmiech; jak piersi
 Nocy i ranka falują owocnie,
 Oblane światłem jaśniejących godzin,
 Jak falujący, dziewiczy blask włosów
 Barwi obłoki, tak się ona śmiała
 Z czystego serca, łagodnem oblana
 Światłem po włosy splecione; różowa,
 Jako poranek, chłodna, złota, boska,
 Czysta o czystych uściech, tak się śmiała
 Śmiechem łagodnym, poważnym. W spokoju
 Stanęli wszyscy, gdy szła wzdłuż ich rzędu,
 Wtem jeden krzyknął: Czyż z podniesionemi
 Nie będzie szydził wargami wszelaki
 Człek arkadyjski, widząc, jak nam dzisiaj