Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/92

 W życiu ja swojem już-ci ich nic ujrzę
 Żywych! Ja przedsię żyję! jakżeż ja tu będę
 Żyła? O jakież będę wiodła życie
 Przy boku syna, wiedząca, co było,
 Pragnąca tego, co być już nie może?!
 Patrzeć w umarłe oczy, warg umarłych
 Słuchać i własne swe zabijać serce
 Wspomnieniem zmarłych i temi oczyma
 Na ich zabójcę spoglądać i płakać
 I łamać ręce, trzymające jego
 Rękę morderczą? Jakżeż ja to zniosę,
 Słysząca we śnie nieprawdziwe głosy,
 Warg nieprawdziwych czująca całunki,
 Pochwytująca echo stóp umarłych,
 Potem, zbudziwszy się, słysząca tylko
 Bezpańskiej sfory żałobne skomlenie,
 Widząca tylko ich oszczepy, łoża,
 Siedziska tylko i wszelkie ich sprzęty,
 A nie zaś mężów? Jeśli psy i konie
 Mają smutnemi żałować oczami,
 Mają się głodzić z żalu po swych panach,
 Zali ja nie mam się troskać? Jeżeli
 Takie istoty ślepe chcą z miłości
 Pozbyć się życia, czyż mnie żyć przystało?
 Tak, śmierć niejedna lepsza, niż niejedno
 Życie, a lepszą jedna śmierć dla niego,
 Dla nich i dla mnie! Gdyby ich bogowie
 Byli zabili, jużcibym to zniosła!