Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/93

 Padliby w wojnie albo tez od noża,
 Wzięci w zasadzkę, podczas snu, ma dusza
 Jużby-ć to zniosła; gdyby ich te łowy
 Zmiażdżyły stopą lub rozdarły kłami,
 W krwi ich walając i depcąc — — o, każdą
 Śmierć, bądź czcigodną, bądź tą, którą można
 Pomścić, szybkiemi ścigając ją stopy,
 Albo tą z ręki hyżych bogów — każdą,
 Prócz tej jedynej, łatwo znieśćby można.
 Lecz ci nie zmarli w boju o swą ziemię,
 Ani też żadną nie padli ofiarą,
 Bo czyżbym całe wytrząsnęła serce
 Z oczu? Nie! wówczas samabym zabiła
 Co tchu mordercę lub na ich ofiarny
 Ogień sypałabym kwiaty i wieńce
 Na ich mogiły; patrzałabym wówczas
 Z śpiewem na uściech, jako z ich popiołów
 Wystrzela płomień ich sławy: naonczas
 Możeby przyszli wszyscy i dziewice,
 Ażeby z czystych warg wyrzucać pieśni,
 A z bohaterskich ócz łzy święte ronić — —
 Śmierć ich naonczas byłaby żywotem,
 Co nie zna śmierci; ale oni padli
 Nie z rąk najętych ni od miecza wroga —
 Własny ich krewniak ubił w dzień spokoju;
 Padli, przebywszy tyle niebezpieczeństw,
 Pośród przyjaciół padli bez przyjaciół
 Z ręki zawistnej, którą tak kochali.