Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/94

 Jakżeż się dotkną moje owych dłoni,
 Które czerwone wracają, nie z wojny,
 Lecz z winobrania pośród żył umarłych
 Mężów, mych braci? Jakżeż one zmyją
 Plamę nie z biesiad wesołych, lecz z wina,
 Które przenigdy nie weseli? Jakżeż,
 Schwyciwszy rękę moją, będą mogły
 Pomieszać krew mą ze swą krwią? Lub mogęż
 Powiedzieć „synu“, nie będąc już siostrą?
 Czyż nie będziemy dzień i noc siedzieli,
 Nienawidzący się wzajem, snujący
 Myśli, przegodne nienawiści? Z okiem
 Czyż nie będziemy żyli zawstydzonem,
 Ziemi trwożliwą dotykając stopą,
 Jedno i drugie — nie czyniąc wyrzutów,
 A jednak winę czujące — bez słowa
 Wspólnych oskarżeń? Mamże ja pozwolić,
 Byś żył, mam patrzeć, jak urastasz w siłę,
 Słyszeć, jak ludzie wielbią mnie za ciebie,
 Podczas, gdy tamtych, którym żyć nie dałeś,
 Nikt tu już sławić nie będzie? Czyż mają
 Leżeć, przez ciebie, bezwładni, umarli
 I niekochani przez nikogo? Wielce
 Byli mi słodcy za życia, me serce
 Ciągnęło ku nim — syte było wówczas,
 Gdy dziś jest głodne. Brak mi tych umarłych
 Będzie do chwili, kiedy sama umrę.
 Wszystko się może odnawiać — i ludzie!