Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/99

 Jeden też tylko pozostał nam wybór:
 Żyć, sprawiedliwie działać i umierać.

CHÓR. Straszliwe mówi słowa, płomienistem
 Obraca okiem, wątpiąc w samą siebie —
 Szepce, jak człowiek, w śnie mówiący z śmiercią.

ALTEA. Umiera także człek niesprawiedliwy
 I nienawidzą go wszyscy i sam on
 Zohydza sobie swą niesprawiedliwość,
 Własna mu hańba staje się nieznośną.
 Lecz ja, będąca wszakże sprawiedliwą,
 Postępująca słusznie względem siebie,
 Zabijam duszę swą i nikt na świecie
 Hańbić mnie za to nie może. Albowiem
 Nikt mnie nie zmusi i nikt mnie nie zgani,
 Że oto spełniam to, do czego nikt mnie
 Tutaj nie nagli. Taki to bieg rzeczy,
 Ach! ach! że taki musiał być! Ach! biada,
 Że ja to spełniam i że ja to znoszę,
 Wybrana k’temu, zmuszona wybierać,
 Że chodzę z raną swą, wskroś mego ciała
 Zadaną sercu, żem łup i łupieżnik,
 Żem gmach, walący się na mego syna —
 Biada! ach biada mnie i tym zabitym!
 Oto się stało to, co stać się winno,
 Dłonie me, pełne czynu, oczy moje,
 Krwią przepełnione, krwi się tylko dotkną,