Strona:PL Szpieg.djvu/145

 Presler któremu ta myśl utkwiła w głowie szepnął późniéj na ucho:
 — Zlituj się! jeżeli możesz, ratuj ty mnie!
 — Siedź tu i nie ruszaj z miejsca, rzekł stolarz, ja zaraz powrócę.
 Jakoż wybiegł natychmiast, a Preslerowi ten czas oczekiwania wydał się niezmiernie długim.
 Nakoniec Kuźma powrócił, ale jakoś smutny i twarzą nie wiele dający nadziei.
 — A cóż? spytał Presler.
 — Chodź waćpan zemną... zobaczymy...
 Nic nie mówiąc poszli oba, Kuźma wiódł go małemi uliczkami w głąb Starego miasta, potem grubą chustką oczy mu zawiązał i znowu prowadził jakby naumyślnie kręcąc w prawo i w lewo, aby porucznik nie domyślił się, dokąd idzie. Noc była ciemna, Presler o czem innem myślał, a nadzwyczajne te ostrożności wcale go nie zdziwiły. Po długich zwrotach w ulicach poczuł Presler, że weszli do jakiegoś gmachu, że otwierano kilkoro drzwi, potem zstępować było trzeba w dół po wschodach, a gdy mu oczy odsłonięto, ujrzał się w jakimś lochu bez okien ze ścianami nagiemi w głębi mającym wielkie drzwi żelazne. — W pośrodku był prosty stolik zarzucony papierami, przy nim siedziało trzech młodych ludzi. —
 Wszystkich oczy utkwione były w Preslera, który stał drżący jak winowajca przed sądem. Je-