Strona:PL Tadeusz Boy-Żeleński-Słówka 229.jpg

 — A bo czemu mnie pan Stach nigdy nie przytuli, nie popieści…
 — Moja droga panno Maryniu… moja, bardzo moja… moja głowa najdroższa…
 — Ale nie tak, panie Stachu, tak mocno, mocno, nie tak jak porządną kobietę, tak inaczej jakoś… ja sama nie wiem jak…
 — Nie można, panno Maryniu… służba boża…
 — A, prawda… służba boża…
..............
..............
 — Oh, oh, oh, oh, (szlochanie).
 — Maryniu, dziecko, co ci jest, dzie-dziecinko mo-moja. (Jakoś mi staremu język się plącze. I w głowie mi się czegoś nagle kręci. Pewnie będzie burza).
 — Oh, oh, oh, panie profesorze, panie Waskowski, ja jestem taka nieszczęśliwa (szlochanie).
 — Cóż to pannie Maryni jest? Niechże się przytuli do swojego starego profesora. O tak, jeszcze bliżej…
 — Oh, oh, oh, panie profesorze, Stach mnie nie kocha…
 — Co też Marynia za głupstwa plecie? Stach Maryni nie kocha? On, najmłodszy z Aryów?!
 — A nie kocha…
 — Co w tej głowie dzisiaj… Kto by nie kochał mojej dzieciny złotej?
 — A Stach nie kocha (oh, oh, oh). Zresztą za co by mnie kochał…