Strona:PL Tadeusz Boy-Żeleński - Bronzownicy.djvu/166

najbardziej nie lubi, mianowicie wysnuć coś ze swej duszy. I tak naprzykład pewien sąsiad nabył ptaszka, którego śpiewem rozkoszował się Mistrz; ale dowiedział się, że ten ptaszek zamknięty jest w klatce i trzymany w ciemności, aby w tych warunkach nauczył się jeść, a potem być oślepiony, aby miał śpiew jeszcze piękniejszy. Mistrz oburza się na tę wiadomość: w głębokim smutku odwiedza tego sąsiada i błaga, aby odstąpił od swego zamiaru. Sąsiad opiera się, a wtedy Mistrz prosi go o sprzedanie tego ptaszka za jakąkolwiek cenę. Sąsiad nie przystaje na to mimo nalegań. Zmartwiony Mistrz odchodzi: czuje dopust Boży w stosunku do owego ptaszka... poddaje się.

 Ta historyjka, zwłaszcza zestawiona z poprzedniemi, w których Towiański sprowadzał „dopusty boże“ przez rosyjskiego policmajstra, to jest dość znamienny przykład „ofiar“, do jakich Mistrz był zawsze gotów. Miejmy nadzieję, że żal nad smutną dolą ptaszka nie przeszkodził mu spożyć z apetytem kurcząt ze śmietaną. Ale czy ten zachwyt Begeya nie przywodzi na myśl rozczuleń moljerowskiego Orgona nad „biedaczkiem“ który się kaja, że „pchłę zabił przy pacierzu schwyconą przypadkiem“...?
 Te same nieporozumienia widzę co do obyczajowej strony towianizmu, stosunku mężczyzn do kobiet. Krzyczą mi dziś, że absurdem są zarzuty, jakie współcześni — i to długo — czynili towianizmowi, że głosił „wspólność kobiet“. Ja sam jestem przekonany, że jej nie głosił, tak samo jak jej nie „głosił“ saint-simonizm Enfantina: ale vox populi mógł o tyle mieć słuszność, że tam, gdzie na małej przestrzeni skupi się garstka wyznawców różnej płci i w egzaltacji ducha wciąż z sobą obcuje, wciąż nad sobą „pracuje“, gdzie węzły ducha stawia się ponad

166