Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/35

T. Dołęga-Mostowicz 34

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Mniej więcej. Wasz tygodnik ma być antysemicki?
 — Bynajmniej! Zresztą później obszernie wszystko wam wyjaśnię. Obecnie chodzi mi o zasadę: — czy moglibyście podjąć się zasilania gotówką mego wydawnictwa, gdyby wam odpowiadał jego kierunek.
 — A czy to wymaga dużego nakładu pieniędzy?
 — Nic, drobiazg. Zresztą wkrótce „Tygodnik“ zacznie dawać grube zyski. Jestem przekonany. Więc w zasadzie moglibyście.
 Domaszko zawahał się:
 — Widzicie, kolego... jakby to powiedzieć... hm... ja sam oddawna myślałem... Wstępując na uniwersytet marzyłem o karjerze pisarskiej...
 — O!...
 — Tak. Pisywałem nawet wiersze, nowele, artykuły. Niektóre z nich były drukowane. Otóż ja z przyjemnością wziąłbym udział w wydawaniu pisma, a nawet w jego redagowaniu, czy tylko zasilaniu piórem...
 — Zaraz — przerwał Piotrowicz — dwa pytania.
 — Słucham?
 — Pierwsze: czy należycie do jakiego stronnictwa politycznego i do jakiego?
 — Dotychczas do żadnego.
 — To dobrze. A teraz drugie: czy macie talent pisarski?
 Domaszko poczerwieniał:
 — O tem nie mogę mieć zdania.
 — Bardzo się mylicie. Jedno jest pewne: człowiek nie wierzący w swój talent, napewno go nie ma. Wierzący też najczęściej nie mają, ale tylko najczęściej, nie zawsze. Rozumiecie?
 — Niektórzy przyznawali mi zdolności, które nazywali nieprzeciętnemi — skromnie zauważył Józef.
 — Tem lepiej. Zatem między nami jest rzecz do omówienia i chcę to zrobić prądko, bo zależy mi na przyśpieszeniu pierwszego numeru. Pozwolicie, kolego, że do was zadzwonię w najbliższych dniach. Oczywiście, wolałbym mieć do czynienia z wami, niż z Berskim. Cieszę się, żeśmy się spotkali, — spojrzał na zegarek — czwarta! Darujcie, że was przeproszę, wam jeszcze dużo roboty.
 Józef pożegnał się z nim serdecznie, o ile można było mówić o serdeczności w stosunkach z Piotrowiczem.
 Wychodząc przez mały pokoik ujrzał pannę Hejbowską w płaszczu i kapeluszu. Widocznie czekała na niego. Zrobiło mu się bardzo przyjemnie Ta śliczna panna to przecież wspomnienie najmilszych lat dzieciństwa w cichych słonecznych Terkaczach.
 — No, nareszcie — przywitała go wesoło — już myślałam, że się nie doczekam.
 — Naprawdę, pani była taka uprzejma...
 — Nie uprzejma, tylko zaciekawiona, proszę pana... profesora.
 Przypomniał sobie, że tak go nazywała ironicznie podczas lekcyj matematyki.
 — Jakaż pani była wówczas nieznośna! — westchnął.
 — Ale teraz już pan się o to na mnie nie gniewa? — zapytała figlarnie.
 — Nie — potwierdził patrząc jej w oczy, które nic się nie zmieniły.
 Widzi pan, wówczas byłam na pana strasznie zła, bo pan zawsze udawał starszego.
 Roześmiał się:
 — Przecież byłem starszy.
 — No tak, ale... Wie pan co? Chodźmy do cukierni, musimy się przecież nagadać. Dobrze.
 Domaszko spojrzał na zegarek:
 — Pani pewno jeszcze bez obiadu?
 — Bez, ale na obiedzie muszę być u wujenki.
 — U wujenki... u pani Szczerkowskiej?
 — A tak! Pan wie? Ja teraz mieszkam u wujenki Szczerkowskiej, bo po Terkaczach zostały... gruzy.
 Spuściła głowę i szli w milczeniu. Ulice były pełne ludzi. Na rogach sprzedawano bukieciki pierwszych fijołków.
 — Panno Lusiu... Ja też straciłem wszystkich najdroższych pod temi gruzami... Pewno już gęsta trawa na nich porosła...
 — Trawa porosła — powiedziała ledwo ruszając wargami.
 — Wola Boża — westchnął Józef.
 Na rogu Chmielnej musieli przystanąć. Jezdnią przesuwał się sznur wozów z węglem. Mała dziewczynka o wysoko podkasanej spódniczce podbiegła z miską pełną fijołków. Józef kupił mały bukiecik i podał pannie Lusi.
 — Takie kwitły na Raszycowem wzgórzu za rzeczką — powiedział.
 — Takie, tylko tamte mocniej pachniały. Dziękuję. A z drugiej strony latem były cząbry, pamięta pan? Cały dywan.
 — Panno Lusiu, a może jednak pójdziemy na obiad gdzieś do restauracji? Ja też jestem głodny.
 Lusia zastanowiła się:

(D. c. n.).