Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/53

T. Dołęga-Mostowicz 52

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 Pójdzie i powie wyraźnie. Chce mieć wyraźną sytuację, będzie ją miała. Powie wyraźnie, że...
 Ale, że co?...
 — Powiem jej, że jestem zakochany w innej.
 Drzwi otworzyła sama Rosiczka. Miała oczy zapłakane.
 — Mama musiała wyjść na kwadransik do cioci Jadzi, bardzo pana przeprasza. W salonie froterują podłogę, może pójdziemy do mego pokoju.
 Był to mały różowy pokoik. Wskazała mu miejsce na kanapce i usiadła naprzeciw.
 — Panno Rosiczko — zaczął.
 — Brzydki pan jest... Brzydki i nielitościwy.
 — Jakto?...
 — Płakałam przez pana. Pan wcale nie ma serca.
 W jej oczach zaszkliły się łzy.
 — Pan nawet nie wie, jak ta jędza Nuna mnie dokucza i ten jej obrzydliwy narzeczony. I nikogo niema, ktoby mnie obronił, ktoby mnie pocieszył. Jestem nikomu niepotrzebna.
 — Panno Rosiczko...
 — Nie, niech pan już nic nie mówi. Ja wiem, że pan potraktował mnie jak zabawkę... Jak taką bezwartościową zabawkę... A teraz jeszcze unika mnie pan. Pozwala mi na takie upokorzenia, że się cała trzęsę ze wstydu... O niech pan zobaczy.
 Wyciągnęła doń rękę, która istotnie drżała.
 Pocałował i pogładził rękę, przypominając sobie ręce Lusi.
 — No, proszę się uspokoić, proszę się uspokoić — powtarzał, zdając sobie jednocześnie sprawę z tego, że byłoby okrucieństwem powiedzieć jej teraz, że kocha inną.
 — Ta jędza Nuna wydrwiwa mnie, że biegam do każdego telefonu, że nasłuchuję dzwonków. Pewnie, że jestem głupia... Pan też uważa mnie za głupią, za bardzo głupią, brzydką, wstrętną, narzucającą się?...
 — Ależ, bynajmniej...
 — O, nie! Wiem, że pan mną poprostu brzydzi się.
 — Jak można takie głupstwa mówić — zaprotestował oburzony.
 — Wcale nie głupstwa. Pan mnie nawet nigdy nie pocałował.
 — No, jakże, panno Rosiczko — perswadował zakłopotany.
 — Tak, tak, gdyby pan miał dla mnie chociaż iskierkę uczucia.
 Usiadła na poręczy tuż przy nim i oparła się ramieniem o jego ramię.
 — Pan jest bez serca, bez serca... A moje niech pan zobaczy, jak bije.
 Wzięła jego rękę i chociaż trochę się opierał przyłożyła ją do małej wypukłej piersi. Ruch ten sprawił, że straciła równowagę i zsunęła się na kolana.
 Chciał zerwać się, lecz przytrzymała go:
 — Widzi pan, że pan się mną brzydzi.
 — Bynajmniej, ale... ale...
 Przez myśl mu przebiegło, że oto wpadł. Wpadł jak ostatni głupiec. Dalej będzie wszystko, jak w staroświeckich romansach: oto drzwi się otworzą, a na progu stanie mecenasowa, Klima, Nuna, kilkoro służby i koniecznie ktoś ze znajomych, żeby Rosiczka została skompromitowana już bez ratunku. A on będzie musiał wstać, poprawić krawat, chrząknąć i poprosić o rękę panny. Tyle razy czytał o takich pułapkach i teraz, jak ostatni osioł dał się złapać.
 Był tak pewien trafności swoich obaw, że nie odrywał oczu od drzwi, przez które miało w jego nieszczęście. To go obezwładniało. W momencie, gdy zdecyduje się zepchnąć tę biedną dziewczynę z kolan drzwi się otworzą i wszystko przepadło.
 Jednak drzwi wciąż się nie otwierały, a on stracił możność obserwowania ich groźnej tajemnicy, gdyż zostały zasłonięte głową Rosiczki której usta tymczasem przylgnęły do jego warg.
 Nieoddanie pocałunku byłoby niedżentelmeństwem w najgorszym stylu, Józef zaś zawsze starał się być dżentelmenem. Cóż winna ta mała, że go kocha? Ostatecznie jest to bardzo dobra dziewczyna.
 Jeżeli drzwi się otworzą — to znaczy, że tak chciało przeznaczenie.
 Serce ściskało mu się na wspomnienie Lusi, ale ramiona ściskały realny kształt młodego i giętkiego ciała Rosiczki.
 Drzwi ani drgnęły. Oczywiście staroświeckie romanse są przestarzałe i nie mają zastosowania w życiu dzisiejszem. Zato usta młodych panien prawdopodobnie i dawniej miały w sobie tyle soczystości i temperamentu. Nie jest tylko pewne, czy były tak umiejętne i wyrafinowane.
 — Jakież to cudowne — szeptała mu przy samem uchu — jakież to cudowne.
 — Najlepiej będzie — myślał — jeżeli jutro do niej napiszę. Napiszę, że niestety...
 — Pan pewno wiele kobiet całował — szeptała — ale ja jeszcze nigdy nikogo.
 Przemknęło mu przez mózg, że ma doskonałą okazję, by ją zrazić:
 — Istotnie całowałem bardzo wiele kobiet.
 — Ja chciałabym pana o coś spytać, ale się wstydzę.
 Lecz i na wstyd znalazła sposób. Schowała twarzyczkę pod klapę jego marynarki i zapytała:
 — Niech pan mnie powie, czy ja umiem całować?
 Zaśmiał się, zażenowany.

(D. c. n.).