Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/54

T. Dołęga-Mostowicz 53

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Niech pan powie, czy inne całują lepiej?
 — Panno Rosiczko, jakże ja pani odpowiem?
 — Niech pan odpowie! — prosiła.
 — No... różnie... Jedne tak sobie, inne inaczej...
 Wychyliła twarz i spojrzała mu w oczy:
 — A ta piękna blondynka, z którą pan był w teatrze?
 Domaszko poczerwieniał.
 — Proszę powiedzieć — nalegała — czy ona lepiej całuje odemnie?
 — Nigdy jej nie całowałem — powiedział zimno.
 — Kłamie pan! — wybuchnęła.
 Zrobił obrażoną minę, lecz Rosiczka nie zwracała na to uwagi. Zeskoczyła z jego kolan i zawołała:
 — O, ja widziałam jak wy patrzyliście na siebie. Ona się w panu kocha! To odrazu widać!
 — Co pani mówi? Naprawdę? — zapytał z taką radością, że Rosiczka ostygła w jednej chwili.
 — I pan w niej się kocha — powiedziała z bezbrzeżną pogardą.
 — Bynajmniej — zaprzeczył najżarliwiej, jak umiał.
 — Kłamie pan.
 — Panno Rosiczko!
 — Kłamie pan. Kochacie się, a może nawet jesteście kochankami. Proszę mi nie przerywać!..
 — Pani się zapomina!...
 — Nie, łaskawy panie, ale ja się nie dam oszukiwać!
 Józef wstał i zapiął oba guziki marynarki:
 — Jest pani bardzo młodą osobą i temu tylko mogę przypisywać dobór słów, na jakie pani sobie pozwala...
 Usiadła w kącie i odwróciła głowę.
 — Ja ze swej strony czuję się wobec tego uprawniony do wyjaśnienia, że oszukiwać mógłbym panią tylko wtedy, gdybym zaciągnął w stosunku do niej jakiekolwiek zobowiązania. O ile mnie pamięć nie myli żadnych tego rodzaju zobowiązań na siebie nie...
 — Czyż ja mówię? — przerwała mu z gniewem.
 — Pani mi ubliża — powiedział patetycznie i widział w lustrze swoje odbicie, wyrażające szlachetne oburzenie. Szkoda, że Rosiczka nie spojrzała nań w tej chwili: — wyglądał dumnie i przekonywująco.
 — Nie chciałam pana obrazić — zawołała — oczekiwałam tylko, że pan uczciwie i jasno postawi sprawę. Ach, co tu gadać i obwijać w bawełnę. Tyle czasu pan zachowywał się tak, jakby starał się o moją rękę. Chyba temu pan nie zaprzeczy?
 Józef milczał.
 — No widzi pan. Do tego nie są potrzebne pisane umowy. A teraz pan unika mnie. Dlatego postanowiłam wydobyć od pana krótką i wyraźną odpowiedź: chce mnie pan, czy nie chce?
 Józef poprawił krawat.
 — No tupnęła nogą.
 — Obawiam się — westchnął Domaszko — że... nie bylibyśmy dobraną parą.
 Zerwała się i przeszyła go złem spojrzeniem:
 — Pan się tylko obawia, a ja jestem tego pewna, szanowny panie. Żegnam pana i nie chcę go więcej widzieć. Pogardzam panem.
 Józef przygryzł wargi:
 — Wolno pani osądzać mnie, jak się pani podoba, jednakże znajduję, że mówi przez panią tylko uniesienie, a nie rozwaga. Mam sumienie spokojne, gdyż w niczem nie nadużyłem pani zaufania!...
 — Tak? Tak oto mówi mężczyzna, który przed chwilą chwycił młodą pannę w objęcia i obcałowywał ją! Nie nadużył zaufania!...
 Józef miał wielką ochotę powiedzieć, że przecież sama wpakowała się mu na kolana, a on oddawał pocałunki jedynie przez grzeczność, lecz pohamował się i wyrzucił z siebie gorzko:
 — Panno Rosiczko! Bardzo mnie boli to, co pani mi zarzuca. Mam dla pani wiele życzliwości i... doprawdy moglibyśmy pozostać przyjaciółmi.
 Drzwi otworzyły się i stanęła w nich uśmiechnięta pani mecenasowa:
 — No, moi państwo, kolacja na stole.
 — Mamo — odezwała się po pauzie Rosiczka — pan Domaszko nie ma zamiaru zostać na kolacji i właśnie chciał ciebie pożegnać.
 Skinęła mu lekceważąco głową i wybiegła z pokoju.
 Józef skłonił się.
 — Co się tu stało? — zapytała pani Neumanowa. — Pokłóciliście się państwo?
 — Daruje pani mecenasowa, niezmiernie mi naprawdę przykro, ale panna Rosiczka obraziła się na mnie i wyraziła życzenie niewidywania mnie więcej. Wobec tego...
 — Ach, to prawdopodobnie jakieś nieporozumienie, drogi panie Józefie, ach młodzi, młodzi... niechże pan tego do serca nie bierze. Rosiczka jest taka porywcza, ale to w gruncie rzeczy bardzo dobra dziewczyna i mogę pana zapewnić, że żywi dla pana więcej, niż sympatję.
 — Jednak wybaczy pani mecenasowa — ukłonił się powtórnie.
 — Och nie, ja rozumiem i wcale pana nie zatrzymuję. Jednak nie wątpię, że przecież się pogodzicie. Zadzwonię do pana. Dowidzenia, drogi panie Józefie

(D. c. n.).