Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/64

T. Dołęga-Mostowicz 63

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Ależ więcej, niż zachwycam się! — zapewniał rozpaczliwie. — Ja... ja... ja nawet tej muszki już nigdy nie rozwiążę:
 — Będzie pan spał w niej?
 — Nie. Przetnę ją z tyłu i każą dorobić zapięcie.
 Lusia pokręciła główką:
 — Nie, tego nie lubię. Już wolę, by pan przychodził z niezawiązaną muszką. Będę się poświęcała.
 Przemknęło mu przez myśl, że jeżeli zechce zostać jego żoną nie będzie potrzebował przychodzić.
 Wszedł służący. Panią Szczerkowską proszono do telefonu.
 Zostali sami i Józef wciąż stał nieruchomo przy łóżku. Lusia przyglądała się przez moment jego niewyraźnej minie, zaśmiała się i kazała mu usiąść na foteliku tuż przy łóżku.
 — Śmieje się pani ze mnie — westchnął z rezygnacją.
 — Nie z pana tylko do pana — zrobiła zalotną minkę.
 — Panno Lusiu!
 — Co, panie Józefie? — kokietowała go.
 — Panno Lusiu — nie panował już nad sobą — pani jest taka dobra, taka szalenie miła, ja poprostu... no!...
 Wybuchnęła śmiechem. Jej świeże usta rozchyliły się, oczy zwężały się, a ręce (najpięknejsze ręce na świecie) wyciągnęły się do niego.
 — Panno Lusiu... Panno Lusiu... Pani nawet nie wie, jak ja strasznie panią kocham! — wyrzucił z siebie.
 Przeraził się swoich słów, gdy ujrzał ich skutek.
 Lusia zbladła, śmiech urwał się, jak ucięty nożem, oczy otworzyły się szeroko i w ich kącikach ukazały się łzy. Jej rączki jakby zwiędły nagle w jego rękach, usta drżały.
 — Co, co pan powiedział? — zapytała nieswoim głosem.
 Cóż mógł zrobić? Musiał przecież powtórzyć! Ach, jak się ośmielił, jak znaleźć w sobie tyle śmiałości, by ośmielić się na taką śmiałość...
 — Mówiłem, że kocham panią — jękąnł — bo cóż na to poradzę? Kocham panią do szaleństwa...
 Niespodziewanym ruchem wyrwała mu ręce i spadła na poduszki. Po policzkach ściekały łzy.
 — Boże drogi! Panno Lusiu! Panno Lusiu!...
 Lecz ona odwróciła się doń plecami i ukrywszy twarz w poduszce zaczęła płakać na dobre.
 Józef zerwał się po ratunek do pani Szczerkowskiej i z rozpędu omal jej nie przewrócił we drzwiach jadalni.
 — Panna Lusia... — zawołał.
 — Co się stało?
 — Panna Lusia płacze. Może pani... Ja doprawdy...
 — Jakto płacze? Dlaczego? — spokojnie pytała pani Szczerkowska, nie zdając sobie sprawy z ważności faktu, że ona tam płacze.
 — Ach, niech pani ją czemprędzej ratuje... To ja jestem winien, ja... — załamał ręce.
 — Spodziewam się, że pan jej nie wybił? Niechże się pan uspokoi. Co zaszło?
 — No, widzi pani, ja powiedziałem... To rzeczywiście... Ale ja nie przypuszczałem... To jest właściwie przypuszczałem... Ja odważyłem się... Boże drogi, powiedziałem, że... kocham pannę Lusię...
 — Straszne! — pani Szczerkowska udała zgrozę.
 — Właśnie... Ja, proszę pani, nie myślałem, że tem ją dotknę... czy obrażę. I panna Lusia teraz płacze. Mój Boże, co mam robić!?
 Pani Szczerkowska wybuchnęła serdecznym śmiechem:
 — Na pana miejscu wstąpiłabym do klasztoru. Niechże pan zaraz wraca do niej, może usłyszy pan radę, która panu bardziej przypadnie do gustu.
 — Kiedy ja doprawdy nie wiem... — bronił się i wyglądał z tem tak pociesznie, że pani Szczerkowska powiedziała doń tonem takim, jak się mówi do dziecka.
 — Niech pan idzie, to się pan dowie.
 Prawie przemocą wepchnęła go do pokoju Lusi.
 Dziewczyna siedziała na łóżku i uśmiechała się promieniście.
 Wszystko to było wysoce dziwne i skomplikowane, tembardziej że znalazł się z nią oko w oko, bez możności odwrotu, gdyż drzwi zamknęły z trzaskiem klamki.
 Na dobitek nic nie mówiła i tylko wciąż się uśmiechała zapłakanemi oczyma.
 — Najpierw obraziła się na mnie, a teraz kpi z siostrzeńca ekonoma, który odważył się prosić ją o rękę — kalkulował Józef.
 Nieśmiało zbliżył się do łóżka i odezwał się zgnębiony:
 — Ja bardzo panią przepraszam... Pani tak płakała.
 Zakryła oczy długiemi wygiętemi rzęsami.
 — Nie ośmieliłbym się nigdy... Ale wydawało mi się, że pani mnie chociaż odrobinę lubi... A pani tak płakała. Jeżeli obraziłem panią...
 Potrząsnęła główką (najpiękniejszą główką na świecie) i zaprzeczyła:
 — Nie, nie.
 — Przestraszyłem panią mojem niewczesnem... wyznaniem.
 — Ucieszył mnie pan, panie Józefie.

(D. c. n.).