Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/67

T. Dołęga-Mostowicz 66

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 Ponieważ do pierwszej brakowało jeszcze pięciu minut, przestał je na schodach.
 Lokaj przyjął go rozjaśnionem obliczem:
 — Moje uszanowanie panu. Panienka czuje się dziś lepiej. Bogu dzięki.
 — Może wstała?
 — Owszem jest w szlafroku.
 — To proszę spytać panią Szczerkowską, czy panienka mnie przyjmie.
 — Proszę pana, może pan zaczekać w salonie, ale pani niema w domu, więc spytam panienkę.
 Nie czekał długo. Po kilku minutach weszła Lusia, zaróżowiona, promienna, wyglądająca przepięknie w seledynowym jedwabnym szlafroczku.
 Wyciągnęła doń obie ręce (najśliczniejsze ręce na świecie).
 Ucałował je z rozczuleniem:
 — Jakże się cieszę, że pani lepiej, panno Lusiu.
 — Już prawie zupełnie jestem zdrowa. A to co? To dla wujenki?
 Wskazała róże, leżące na stole. Zapomniał o nich.
 — Nie, nie, panno Lusiu, to dla pani...
 Podniósł źrenice w górę i wypalił:
 — Przyniosłem je pani, by nauczyły się od niej, jak być pięknemi i jak należy cudnie pachnąć.
 Wybuchnęła śmiechem (najcudowniejszym śmiechem na świecie):
 — O! Więc musiałyby stale zmieniać swój zapach, gdyż ja wciąż nie mogę zdecydować się na stałe perfumy. Niech pan siada. Ja siądę tu, tyłem do okna.
 — Żeby światło nie raziło? — podsunął jej fotel.
 — Nie, nie to, tylko widzi pan, my, kobiety już w pewnym wieku zajmujemy zawsze taką pozycję, by światło nie demaskowało zmarszczek i innych braków naszej urody.
 Śmieli się oboje.
 — Chce pan herbaty, czy kawy?
 — Dziękuję, panno Lusiu, nie, chociaż kawę pokochałem na całe życie od dnia wczorajszego.
 — Kawę? Myślałam, że mnie — powiedziała z udanem rozczarowaniem.
 — Panno Lusiu! Ja pokochałem wszystko, co w ten najpiękniejszy wieczór było przy pani. Pokochałem tę poduszeczkę, na której spoczywała pani główka, tę kołderkę, która otulała panią, to łóżeczko! Wszystko!
 — Zapomniał pan o jaśku.
 — I jasiek też! — dodał z zapałem.
 — No, a mnie? — dopominała się.
 — O! Panią oddawna i ja wogóle nie wiem, czy to można nazwać miłością? To jest uwielbienie uwielbień! To jest szczęście!
 — Tak — zamyśliła się — to jest szczęście, panie Józefie.
 — Czemu pani, panno Lusiu, tak oficjalnie mnie nazywa? — powiedział ze skargą w głosie.
 — Więc, panie Józiu... Nie... Panie Józku. Prawda? Pan Józek? To ładnie.
 — Nic lubię swego imienia, jest takie pospolite.
 — Jest częste, ale to nie znaczy: pospolite.
 Zastanowił się i pokiwał głową:
 — Wogóle, panno Lusiu, ja jestem pospolity.
 — Dlaczego! — oburzyła się — skąd pan to wziął!
 — A no, niczem się nie wyróżniam. Kędy spojrzeć takich, jak ja jest miljony.
 Stał się nagle smutny.
 — Panie Józku, pan wymyśla niestworzone rzeczy!
 — O nie, panno Lusiu. Zresztą nie zależy mi na tem, by się specjalnie wyróżniać.
 — No właśnie!
 — Nie chciałbym, broń Boże, być takim naprzykład Piotrowiczem.
 — O cóż więc panu chodzi, panie Józku?
 — O to, że pani to może nie podobać się. Kobiety lubią bohaterów — uśmiechnął się nieszczerze.
 — A! Mam pana! Więc pan tak jednym zamachem pakuje mnie pomiędzy miljony kobiet, a sam martwi się, że nie jest Napoleonem?! To ładnie!
 — O nie! Pani jest zupełnie nie taka jak miljony kobiet. Drugiej takiej niema i niebyło na świecie.
 — Za to dostanie pan czekoladkę — powiedziała figlarnie i wstała.
 — Niechże się pani nie trudzi dla mnie! — usiłował ją zatrzymać.
 — Zaraz przyniosę.
 Po chwili wróciła z pudełkiem czekoladek.
 — Wybiorę dla pana, dobrze?
 — Cudownie!
 — Cóż pan dziś porabiał? Był pan w redakcji?
 — Byłem — sposępniał Józef.
 — O, proszę tę — wyciągnęła paluszki, — to z ananasem.
 Józef nie cierpiał ananasów, lecz teraz był zachwycony, szczególniej tem, że jej mała rączka zręcznym manewrem ominęła jego rękę i załadowała mu bronzowy smakołyk wprost na miejsce przeznaczenia, przyczem dotknęła aksamitnemi poduszeczkami palców jego warg.
 — Więc cóż w redakcji?
 — Ach nie. Nie mówmy o tem — westchnął.
 — Miał pan jakąś przykrość? — zaniepokoiła się.
 — Drobiazg — machnął ręką — zawsze są jakieś przykrości, gdy się ma do czynienia z ludźmi niezrównoważonymi. Ale dajmy temu spokój. Przy pani należy mówić tylko o rzeczach pięknych i miłych. Tak, tak... Wie pani, że dziś jestem zaproszony na herbatkę do pani Krotyszowej.

(D. c. n.).