Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/75

T. Dołęga-Mostowicz 74

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — O... Owszem, możliwe — powiedział, do reszty zdetonowany i pomyślał, że nie wróci tu za żadne skarby i że to jest okropne, gdy pokojówka tak wygląda, jak panna z dobrego domu, a zachowuje się, jak kokotka. Wprost niewiadomo, jak w takim wypadku postąpić.
 — A nie miał pan laski? — pytała, wciąż trzymając rękę na klamce.
 — Nie.
 — No to dowidzenia... — pomału — zaczęła otwierać drzwi — dowidzenia. Podoba mi się pan i może pocałowałabym pana na pożegnanie, gdyby pan nie był taki nieśmiały.
 Zaśmiał się nieszczerze.
 — Mówię prawdę — zapewniła go. — no, ale powetujemy to sobie innym razem. Dowidzenia.
 Uchyliła drzwi i skinęła mu główką z miną łaskawej księżniczki.
 Domaszko był zły, ubawiony, zaintrygowany — wogóle zdezorjentowany. Cieszyło go tylko spotkanie z redaktorem Swojskim.
 Przebrał się w smoking, przez chwilę myślał o zatelefonowaniu na Wilczą, lecz; poniechał zamiaru i tylko polecił Piotrowi na wypadek telefonu powiedzieć, że jest na posiedzeniu.
 Na dancingach w „Europejskim“ bywał dawniej dość często. I teraz spotkał tu wiele znajomych z kółka mecenasostwa Neumanów.
 Ich samych zobaczył z daleka, przy przy stoliku wraz z dwiema starszemi córkami. W tłumie tańczących dostrzegł Rosiczkę w objęciach rozbawionego i nieco spoconego sportowca, narzeczonego Nuny.
 Pani Neumanowa przywitała go z najsłodszą uprzejmością. Klima obojętnie, mecenas z hałaśliwą serdecznością, a Nuna ironicznie. Po kilku zdawkowych frazesach poprosił Klimę i tańczył sztywno, obejmując jej chudą, wymykającą się z rąk kibić.
 Gdy orkiestra umilkła zastali już Rosiczkę przy stole, była widocznie zemocjonowana, lecz spokojnie podała mu rękę z krótkiem:
 — Dobry wieczór.
 Znowu kilka zdań mecenasa i tego głupawego sportowca, kilka konwencjonalnych odpowiedzi i zagrała orkiestra.
 Józef pochylił się przed Rosiczką:
 — Pani pozwoli?
 Wstała z takim w razem twarzy, jakby mu robiła łaskę i zaczęli tańczyć.
 Szukał w myśli słów, od których należałoby zacząć i wreszcie wykrztusił:
 — Gorąco tu.
 A wobec jej milczenia dodał:
 — Na korytarzu jest mniej duszno.
 — Dobrze, przejdziemy tam — powiedziała tak, jakby ją o to prosił i ruszyła do drzwi.
 W korytarzu stanęła przy poręczy schodów i zapytała zimno:
 — Cóż pan chciał mi powiedzieć?
 — Ja? — zdziwił się, lecz przywoławszy siebie natychmiast do porządku, dodał: — Ja chciałem zaproponować pani, by nie... by przestała na mnie gniewać się...
 — To wszystko? — rzuciła z wyniosłością śmieszną u tej smarkatej.
 — No nie. Chciałem zapytać, dlaczego pani, panno Rosiczko zdaje się mieć do mnie żal? Przecież ja dla pani żywię serdeczną sympatję. Jeżeli zaś między nami były pewne nieporozumienia...
 — To się je w ten sposób nie załatwia — wybuchnęła, wpadając mu w słowo.
 — No więc w jaki?
 — W prosty, po męsku.
 — Przecież mówię poprostu.
 — Nie. Poprostu to inaczej — przygryzła drżące usta.
 — Niech mi pani powie jak, bo sam nie znam innego sposobu.
 Spojrzała nań niemal z nienawiścią:
 — Więc dobrze, powiem...
 Widocznie nie mogła się zdobyć na to, gdyż gniotła w ręku wachlarz.
 — Powiem — zdecydowała się — prawdziwy mężczyzna postawiłby kwestję tak: kocham panią i ożenię się z panią, lub: kocham panią i chcę mieć cię za kochankę, albo: jest mi pani obojętna i proszę na mnie nie liczyć... Tak zrobiłby prawdziwy mężczyzna...
 — To znaczy — uśmiechnął się Domaszko, — że według pani mężczyzna powinien być gburem...
 — Nie, nie — przerwała mu — ja już mam dość pańskich niedomówień. Proszę o wybranie jednego z trzech. Żądam tego. Mam prawo tego żądać.
 — Panno Rosiczko... niech się pani nie denerwuje...
 — Wcale się nie denerwuję! Żądam wyraźnej odpowiedzi. No!?
 Strzepnął pyłek z rękawa, dotknął ręką krawata i powiedział:
 — Więc... bardzo panią lubię i szanuję... życzę pani, proszę mi wierzyć, jak najlepiej, ale na mnie proszę nie liczyć.
 — Dziękuję panu i dowidzenia — skinęła mu głową i wolno poszła w kierunku sali.
 Widział, że szła blada, jak płótno, choć należało ją odprowadzić?...
 Lecz oto zawróciła i zwróciła się doń z uśmiechem:
 — Nie odmówi mi pan pewnej grzeczności?
 — Ależ panno Rosiczko! — O zawołał z bolesnym wyrzutem.
 — Może mi pan zechce oszczędzić min mojej rodziny. Dokończymy tańca i odprowadzi mnie pan do stołu. Wolałabym, by po naszym wyglądzie nie domyślono się treści naszej rozmowy.