Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/78

T. Dołęga-Mostowicz 77

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Co się tam stało — rozległ się z sąsiedniego pokoju głos pani Szczerkowskiej.
 — Nic wujenko.
 — Wywróciliście coś?
 — Nie, wujenko — śmiałą się Lusia.
 — Przecież słyszałam hałas.
 Weszła nim Józef zdążył porwać się na nogi i wszyscy troje wybuchnęli śmiechem.
 Wieczorem poszli do kina i Józef odprowadziwszy Lusię do domu pożegnał się, gdyż musiał jeszcze przed jutrzejszym wyjazdem omówić niektóre sprawy w „Polimporcie“, gdzie czekał nań Mech.
 Wrócił do domu po pierwszej i zaraz położył się do łóżka, lecz wspomnienie pocałunku nie dawało mu zasnąć.
 O siódmej był już na nogach, a o wpół do ósmej zajechał po Lusię taksówką. W przedziale pierwszej klasy byli sami.
 — Szalenie lubię podróże! Wiecznie podróżowałabym, gdybym tylko mogła.
 — No, to nie jest tak wielka podróż, ale zato najprzyjemniejsza z tych, jakie znam.
 — Pan dużo podróżował?
 — Nie. Trochę po Rosji... Pozatem przejeżdżałem przez Szwecję, Danję i Niemcy.
 — Ja tylko raz byłam w Paryżu — westchnęła Lusia.
 Większą część drogi spędzili przy oknie, nie bez wzruszenia przypominając sobie tak dobrze znane widoki i lustrując zmiany, jakie w ciągu lat zaszły w krajobrazie: — tu wycięto las, tu pobudowano letniska, tam znowu wyrosła fabryka z czerwonej cegły...
 Oczywiście, Józef lepiej znał tę panoramę: — w ciągu ośmiu lat gimnazjum przejechał tędy najmniej pięćdziesiąt razy.
 Gdy teraz pociąg zatrzymywał się na stacjach uważnie przyglądał się służbie kolejowej, leniwie wystającej na peronach i szukał wśród niej znajomych twarzy.
 Z ruszeniem pociągu wzdychał i mówił:
 — Tak, tak, wszystko się zmieniło... Wszędzie nowi ludzie.
 Zdawał sobie sprawę, że właściwie kto jak kto, ale on, Józef Domaszko, nie miał powodu żałować „dawnych dobrych czasów“. W gruncie rzeczy czasy tamte wcale nie były dobre. Myślał o nich wszakże z rozczuleniem, konstatując, że to jest zrozumiałe i zgodne z naturą ludzką.
 Lusia go na pociechę częstowała czekoladkami.
 Dworzec w Koluszkach też zmienił się bardzo, a otaczające go miasteczko wyrosło pokaźnie. Pomimo to zdawało się Józefowi, że w tłumie zaraz dojrzy granatową maciejówkę wuja Kijakowicza i jego rudawe wiechciowate wąsy, a przed podjazdem będzie stała żółta bryczka z parą tłustych srokaczy.
 Zamiast wuja (wieczne odpoczywanie, racz mu dać, Panie!) zobaczył barczystego mężczyznę w szoferskiej czapce i krzyknął ze zdziwienia:
 — Panno Lusiu! Proszę spojrzeć! O, tam, tam pod zegarem, ten szofer!
 — Widzę i cóż z tego?
 — Nie poznaje pani?
 — Nie.
 — Toż to Wojtek Jakiniak, fornal z Terkacz!
 — Wojtek! Rzeczywiście!
 Do przedziału wszedł tragarz i zabrał ich walizy:
 — Państwo dokąd każą?
 — Muszą tu czekać konie z Jarzębowa — odpowiedział Józef.
 — Konie?... Koni to niema, ale samochód jest, ot tam szofer czeka — wskazał na Wojtka.
 Józef nie wytrzymał i krzyknął ze stopni wagonu:
 — Wojtek! Wojtek!
 Szofer przecisnął się przez tłum i nie zdejmując czapki, zapytał:
 — Czy to państwo do Jarzębowa?
 — Wojtek, nie poznajecie mnie?
 Szofer przyjrzał się Józefowi i zwolna na jego twarzy zjawił się rumieniec:
 — A toż chyba nie panicz Józiek od pana rządcego? — powiedział z powątpiewaniem.
 — A ja, ja, we własnej osobie — cieszył się Józef — a panienki Lusi nie poznajecie?
 Wojtek zdjął czapkę:
 — Boże kochany! Że też to mnie nie powiedzieli po kogo jadę — był zdetonowany i śmiesznie postępował z nogi na nogę.
 Domaszko podał mu rękę, Lusia zrobiła to samo. Pocałował ją w rękawiczkę z szacunkiem, ale bez zbytniego uniżenia i zabrał walizki.
 — To wy teraz w Jarzębowie jesteście? — pytała Lusia idąc obok niego.
 — A w Jarzębowie.
 — A konie zamieniliście na maszynę?
 — A ot, w wojsku nauczyłem się szoferki, to teraz u państwa Jarzębowskich służę za mechanika.
 — No i jakże się wam powodzi? — klepał go po ramieniu Józef.
 — Ot, żyję sobie... Aby gorzej nie było.
 Auto ruszyło prostą równą szosą. Przy rozstajni, gdzie odchodziła w bok wąska polna droga, Wojtek zwolnił i wskazawszy głową w tę stronę, zawołał:
 — A tędy do Terkacz się jedzie.
 Słowa te ścisnęły serce Lusi i Józefa. Milczeli przez całą drogę. Dopiero, gdy dojeżdżali do Jarzębowa i mijali pięknie oparkanione ogrody warzywne, Wojtek znowu obejrzał się i krzyknął:

(D. c. n.).