Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/86

T. Dołęga-Mostowicz 85

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Może i ma pan rację — zgodził się Józef — zatem nie udało się panu nikogo zatrzymać?
 — Owszem. Został doktór Żur. Uważam go za bardzo pożytecznego współpracownika. Czy ma pan co przeciw niemu? — zapytał widząc niewyraźną minę Domaszki.
 — Boże broń... Wprawdzie nie lubię, by ktoś wsadzał nos w moje sprawy, ale...
 — O, jeżeli panu na tem zależy, wymówię mu natychmiast.
 — Byłaby szkoda, to jest przydatny człowiek... — słabo oponował Józef.
 — Rzecz załatwiona — miękko zakończył Swojski — od jutra go nie będzie w „Tygodniku”
 Nagle Józef przypomniał sobie, że doktór Żur, wrazie spiknięcia się z Piotrowiczem i założenia przez tegoż nowego pisma, może opublikować znane przez siebie wiadomości o Mechu i Wejsblacie. Byłoby to okropne.
 — Nie, proszę pana — powiedział stanowczo — niech Żur zostanie.
 — Jak pan sobie życzy.
 — Aha — zaśmiał się Domaszko — a cóż u nas robi ten... ten... ta komiczna figura?...
 — Fartuszek?
 — Właśnie! Dzwoniłem do pana do redakcji i on odebrał telefon. Powiedział mi, że prowadzi dział ekonomiczny, ale to chyba niemożliwe!?
 — Ma się rozumieć. Prowadzi wydział ogłoszeń.
 — No, odetchnąłem — uśmiechnął się Józef — bo to taka komiczna figura.
 — Z małą poprawką — zastrzegł się Swojski — dla nas jest figurą komiczną, ale naogół ludzie biorą go całkowicie poważnie.
 — Niemożliwe!
 — Ręczę panu. Jest bardzo sprytny, bezgranicznie nachalny i w świecie handlowo-przemysłowym otrzaskany.
 — Jednak powinien pan mu zabronić tytułowania się redaktorem ekonomicznym „Tygodnika“.
 — Niestety... hm, no jeżeli pan tego żąda.
 — Czy to jest niemożliwe?
 — Ach — zaśmiał się Swojski — nie znam niemożliwości. Chodzi mi tylko o fakt, że pozwoliłem mu używać tego tytułu, a nawet wydałem odpowiednią legitymację.
 — Miał pan w tem jakiś cel?
 — Naturalnie. Akwizytora ogłoszeniowego wyrzuca się naogół za drzwi, gdy zaś zjawi się „redaktor“... Rozumie pan?
 — No, świetnie! Jeszcze raz bardzo panu dziękuję i.. może poszlibyśmy gdzieś razem na kolację?
 — O, z całą przyjemnością.
 — Zatem spotkamy się wieczorem. Tylko gdzie i o której?
 Swojski zaproponował jedną z luksusowych restauracyj i z tem się rozstali.
 Józef był zachwycony. Przeczytał od deski do deski numer „Tygodnika“. Wszystko tu było spokojne, miłe, stateczne. Jego własny artykuł umieszczono na czele działu literatury i kultury i oczywiście bez żadnych skreśleń dużym drukiem.
 — Złoty człowiek ten Swojski.
 Trzeba było złożyć wizytę państwu Szczerkowskim i Józef pojechał na Wilczą.
 Pana Szczerkowskiego, jak zwykle, nie było w domu, natomiast pani przyjęła go serdecznie. Musiał obszernie opowiedzieć o swoim pobycie w Jarzębowie, o przyjęciu, jakiego tam doznali, o stanie rzeczy w Terkaczach, a nadewszystko o Lusi. Ponieważ ten ostatni temat i jego najbardziej zajmował, zaspokoił więc zainteresowanie pani Szczerkowskiej, nie zapominając o najdrobniejszym szczególe.
 — Aha! A co to zaszło w pańskim wydawnictwie — zapytała pani Szczerkowska — przeczytałam wzmiankę, że pan Piotrowicz ustąpił.
 — O, proszę pani — to był drobny zatarg — wyjaśnił — między zastępującym mnie panem Swojskim a Piotrowiczem, który jest krańcowo nieopanowany, jak pani wie. Otóż w wyniku tej scysji Piotrowicz usunął się.
 — No i pan, zdaje się, nie martwi się tem zbytnio?
 — Wcale nie, proszę pani. Swojski to bardzo zdatny i miły człowiek. Czy pani go zna?
 — Owszem, trochę. Robi wrażenie układnego.
 Przed kolacją Józef pożegnał się i pojechał do lokalu, w którym umówił się ze Swojskim.
 — Pan już tutaj? — zobaczył go zdaleka.

(D. c. n.).