Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/97

T. Dołęga-Mostowicz 95

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 W kościele było bardzo mało osób. Krewni pani Bulkowskiej, których prawie nie znał i matka pana młodego, sędziwa staruszka w koronkowym czepeczku, która specjalnie przyjechała na ślub syna z Poznania. Pozatem kilka kumoszek z kamienicy na ulicy Freta. Te stały zwartą grupą i całą swoją uwagę koncentrowały na osobie Józefa, pamiętanego z dawnych czasów, a dziś bogacza całą gębą...
 Natka w welonie i w białej sukni wyglądała jeszcze starzej i jeszcze bardziej wynędzniała, niż na codzień. Cześniak natomiast we fraku robił bardzo dodatnie wrażenie.
 Ślub był cichy, dzięki czemu w ciągu kwadransa się skończył. Państwo młodzi najpierw zbliżyli się do swoich matek, później do Józefa. Złożył im życzenia i wyszedł z kościoła.
 Ilekroć zetknął się z tą swoją rodziną, zawsze odnajdywał w sobie to przykre uczucie jakby pretensji do niej, że stoi na tak dalece niższym szczeblu społecznym od niego. Może w podłożu tego uczucia tkwił też i rodzaj wstydu za siebie, że nie zdołał wypełnić tej różnicy należnem poczuciem więzi rodzinnej i wdzięczności za ich życzliwość.
 Myślał też i o swoim ślubie. Nie będzie na nim oczywiście ani ciotka Michalina, ani Natka — nikt z jego rodziny. Redaktor Swojski przecież jej nie zastąpi. Gdyby żył stryj Cezary...
 Zresztą na refleksje i rozmyślania mało mu teraz pozostawało czasu. Lwią część dnia spędzał z Lusią, resztę dzielił między firmę, redakcję i Zarząd Ligi.
 Dni mijały prędko. Mieszkanie było już gotowe. Na trzy dni przed datą ślubu Józef zamówił sleeping i załatwił wizy zagraniczne.
 Wszystko zdawało się układać według programu, gdy w przeddzień uroczystego dnia, o godzinie jedenastej wieczór, gdy Józef układał się właśnie do snu, zadzwonił telefon.
 — Panie Józku! — usłyszał głos Lusi, zanim jeszcze zdążył powiedzieć „hallo“.
 — Jestem; jestem, co się stało?
 — Niech pan czemprędzej przyjdzie, czemprędzej.
 W głosie jej brzmiało przerażenie.
 — Na Boga! Co się stało
 — Prędzej, prędzej!
 — Już jadę! — krzyknął i zapomniawszy nawet powiesić słuchawkę, zaczął się w pośpiechu ubierać. W trakcie tego rzucił okiem na zegarek, a skonstantowawszy, że już stracił pięć minut, naciągnął spodnie, narzucił palto i chwycił kapelusz.
 W przedpokoju przyszło mu na myśl, że dobrze będzie na wszelki wypadek wziąć rewolwer.
 — Bóg wie, co się tam dzieje.
 Dopadł na rogu taksówki i po kilku minutach dzwonił już do bramy na Wilczej.
 — Miał wielką ochotę zapytać stróża, czy nie wie, co się tam dzieje, ale zreflektował się i wbiegł na schody.
 Drzwi od mieszkania były uchylone, w progu stała Lusia, cała drżąca, z rozrzuconemi włosami, w sypialnej pidżamie.
 — Co się stało?
 Chwyciła go za rękę i zatrzasnęła drzwi
 — Wuj! — powiedziała szeptem.
 — Co wuj?
 — Dostał jakiegoś strasznego ataku... Zdaje się, że zwarjował... Boże!
 — A gdzie jest?
 — Tam, w sypialni...
 — A gdzież pani Szczerkowska?
 — Też tam.... Słyszałam jej straszny, ale to straszny krzyk!.... I nie wiem co robić.... Zadzwoniłam do pana....
 — No, trzeba tam wejść.
 — Nie można. Drzwi zamknięte na klucz.
 — Kto zamknął?
 — Wujenka weszła do niego i zamknęła za sobą, bo wuj chciał wyjść. Boże! Może on ją zabił?!
 — A gdzie służąca? — z oburzeniem zawołał Józef.
 — Ignacy od obiadu nie wrócił, poszedł szukać wuja, a kucharka albo śpi, albo udaje, że śpi. Ona strasznie boi się pijaków.
 — Nie rozumiem. Więc pan Szczerkowski wrócił sam?
 — Tak. Ja nie widziałam jak przyszedł. Wiem tylko, że wujenka ułożyła go w sypialni, a później on chciał, by mu dać wódki i strasznie krzyczał, wywracał meble i później chciał wyjść. Wtedy weszła tam wujenka... i on pewno rzucił się na nią... Nie wiem!.....
 — Psiakrew! — zaklął Józef — właściwie należałoby sprowadzić pogotowie ratunkowe lub policję....
 — Nie, nie, może to niepotrzebne, niech pan najpierw sprawdzi.
 Zbliżyli się do drzwi sypialni i zaczęli nasłuchiwać.
 Wewnątrz panowała zupełna cisza.
 Józef zapukał raz, drugi, później nacisnął klamkę. Drzwi były zamknięte na klucz od wewnątrz.
 — Ona nie żyje! Ona nie żyje! — szeptała Lusia.
 — Trzeba wyłamać — zdecydował się.
 — Tak, tak.
 Józef był dość silny, lecz i drzwi były mocne. Odchylał się i uderzał ramieniem coraz mocniej, nasłuchując po każdem uderzeniu. Nie ustępowały.
 — Chyba nie dam rady — powiedział, rozcierając obolałe ramię — może zawołać stróża?

(D. c. n.).