Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/99

T. Dołęga-Mostowicz 97

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 — Lub też padając... hm... Dość, że stan jest
 — Boże drogi!
poważny.
 — A jest już przytomna?
 — Owszem. Chciała nawet mówić, ale zabroniłem. Pan jest narzeczonym panny Hejbowskiej?
 — Tak...
 — Hm.... Czy pan nie potrafiłby nakłonić ją, by zgodziła się sprowadzić pielęgniarkę? Wolałbym, by ktoś plus minus obznajmiony z medycyną czuwał nad chorą. Mogą być potrzebne zastrzyki kamfory, a panna Lusia tego nie potrafi.
 — Ależ naturalnie, panie doktorze. Zaraz pomówię z narzeczoną.
 — To dobrze, ja jeszcze zajdę do tego nieszczęśliwca.
 Józef podszedł na palcach do drzwi sypialni. Były przymknięte, lecz przez wybity filong zobaczył Lusię, siedzącą przy łóżku na niskim pufie. Szlafroczek jej rozchylił się i Józef szybko się cofnął, gdyż ujrzał małą okrągłą pierś (takiej nie miała żadna kobieta na świecie!). Cichutko zapukał.
 Po sekundzie uchyliła drzwi:
 — Co takiego? — zapytała szeptem.
 — Panno Lusiu — odpowiedział jeszcze ciszej — niech pani pozwoli sprowadzić pielęgniarkę.
 — Nie — potrząsnęła głową.
 — Ależ dlaczego? Przecie pani się strasznie przemęczy przez noc!
 — Wujenka nie znosi pielęgniarek. Będę czuwała sama.
 — Ależ pani nie potrafi zrobić zastrzyku.
 — Owszem Robiłam nieraz. Zresztą doktór już mnie objaśnił i niema o czem mówić. Proszę, niech pan idzie do domu.
 — Za nic w świecie. Nie mogę przecież pani zostawić samej!
 — Panie Józku — powiedziała stanowczo — nic mi pan nie pomoże a tylko sprawi kłopot. Dobranoc.
 Kiwnęła mu głową i zamknęła drzwi.
 Ponieważ nie mógł zdobyć się na wejście do gabinetu, gdzie był doktór Jarecki, czekał nań w przedpokoju, gdyż sam nie wiedział, co ma zrobić.
 Doktór orzekł, że najlepiej zrobi, gdy pójdzie do domu.
 — Ależ panna Lusia strasznie się przemęczy, doktorze, a jutro nasz ślub i wyjeżdżamy w podróż do Szwajcarji!
 — Fiuuu! — gwizdnął lekarz — z tego wszystkiego to chyba nic nie będzie, o ile znam pannę Lusię.
 — Co doktór mówi? — przeraził się Józef — ależ to niemożliwe! Wszystko ustalone. Kaplica zamówiona, zaproszenia rozesłane, bilety kupione!
 — Panie, gdybym ja był pańską narzeczoną, miałby pan rację, przekonywując mnie...
 — Ale doktorze, czy zachodzi obawa śmierci pani Szczerkowskiej! Bo chyba to jedynie mogłoby wpłynąć na odłożenie ślubu.
 — Zachodzi właśnie ta obawa — krótko odpowiedział lekarz i zwrócił się do lokaja: — jeżeli stan pani pogorszy się, proszę od mnie dzwonić. Dowidzenia.
 Józef do czwartej siedział sam w salonie, wreszcie za radą służącego pojechał do domu. O położeniu się do łóżka nawet nie myślał. Obudził Piotra i opowiedziawszy mu całą tą okropną historję, kazał przyrządzić sobie czarną kawę.
 O dziewiątej zatelefonowała Lusia.
 — Wujenka ma się lepiej. Przed chwilą właśnie był doktór.
 — Chwała Bogu!
 — Jednak jest wciąż osłabiona, a stan jej serca doktór nie uważa za zadowalający. Biedna wujenka....
 — No, a jakże czuje się pani kochany wujaszek? — zapytał prawie ze złością.
 — Nie rozumiem pańskiego tonu — odpowiedziała po pauzie — panie Józefie, czy pana nie stać na odczucie nieszczęścia tego człowieka?
 Józef zaczął ją przepraszać i tłumaczyć się, że bynajmniej nie ironizował. Gdy zapytał nie śmiało, czy ślub nie ulegnie odłożeniu, Lusia powiedziała:
 — Miałam taki zamiar, ale wujenka zażądała stanowczo, by ślub dziś się odbył. Nie chciała słyszeć o przełożeniu terminu...
 — Jakaż to mądra i zacna kobieta! — wybuchnął z entuzjazmem Józef.
 — O, ja ją uwielbiam. Ledwo mówi, biedactwo, a już myśli o wszystkich, tylko nie o sobie.
 — Złote serce — potwierdził Józef — wyrzeka się towarzystwa swojej ukochanej siostrzenicy.
 — O, ale ja ani myślę wyjeżdżać — przerwała Lusia — czy pan przypuszcza, że mogłabym w takiej chwili opuścić wujenkę?
 — Bilety już kupione — jęknął Józef.
 — I cóż z tego! — zapytała chłodno.
 — No, nic, oczywiście zmarnują się, ale skoro.....
 — Przepraszam, wołają mnie do wujenki. Niech pan przyjedzie zaraz.
 Położyła słuchawkę.
 Józef był struty. Nagle przypomniały mu się słowa pani Krotyszowej:
 — Lusia, to panna z zasadami.
 — Psiakrew! — zaklął.
 W takim nastroju i w takich okolicznościach odbył się ślub pan Józefa Domaszki z panną Lusią Hejbowską.

(D. c. n.).